Opruiming

Eindelijk is het dan zover. De machtigste sportbond van de wereld gaat op de schop. Althans, daar lijkt het op. De FIFA kan er niet meer onder uit. Om haar geloofwaardigheid te behouden, zal er flink gesneden moeten worden in eigen vlees. Er zullen koppen moeten rollen. Maar als de stofwolken zijn opgetrokken, wat is er dan veranderd? Wat merken wij, gewone voetballiefhebbers, daar dan van?

Misschien wel helemaal niks en zitten er alleen andere grijze mannetjes op de stoelen van Blatter c.s. Andere mannetjes die hetzelfde doen en er vooral zitten ter meerdere glorie van zichzelf en hun portemonnee. Dat risico is levensgroot, aangezien het wereldje van de voetbalbobo’s bol staat van de grote ego’s. Echt integere bestuurders zijn moeilijk te vinden en worden vaak tegengewerkt door de belangen van het grote geld.

Maar stel dat er echt een andere wind gaat waaien in Zürich. Stel dat er echt andere besluiten genomen durven te worden, gaat er dan ook daadwerkelijk wat veranderen?

De afgelopen weken hebben we kunnen zien wat goed bestuur voor een sport kan betekenen. Tijdens de EK hockey en volleybal en het WK rugby was goed merkbaar dat die sporten aan aantrekkelijkheid hebben gewonnen door een aantal maatregelen door te voeren, die de FIFA altijd heeft tegengehouden. Om er even een paar te noemen:

De videoscheidsrechter, laat in discutabele gevallen een scheidsrechter achter een monitor bepalen of er sprake is van bijvoorbeeld een doelpunt of een overtreding. Afgelopen weekeinde weer genoeg voorbeelden gezien waarbij dat geen overbodige luxe zou zijn geweest.

Werk met werkelijke speeltijd en een voor iedereen zichtbare klok. Denk nog maar even aan  Heracles uit.

Tijdstraffen invoeren bij een gele kaart. Je hebt er zelf niets aan dat je tegenstander een gele kaart krijgt. Een eventuele schorsing gaat pas bij een volgende wedstrijd in. En dan kan die schorsing zelfs in je eigen nadeel werken.

Kritiek op de leiding is ten alle tijde verboden. Prachtig voorbeeld tijdens de kwartfinale rugby afgelopen zondag. Een minuut voor tijd krijgt Australië ten onrechte een penaltykick en wint de wedstrijd. De reactie van de Schotten was verbazingwekkend: geen onvertogen woord en na afloop zelfs begrip voor de scheids. ‘Het was moeilijk te zien en hij is ook maar een mens.’ Toppunt van sportiviteit, maar een videomomentje was wel op zijn plaats geweest. Bij rugby kan alleen de scheidsrechter dat aanvragen. Dat is bij hockey en volleybal beter geregeld, vind ik.

Wat ik bij rugby wel weer geweldig vind, is de afspraak over blessurebehandelingen. Wat mij betreft één van de meest ergeniswekkende elementen tijdens een voetbalwedstrijd.

Rugbyers storten wel vaak ter aarde, maar in tegenstelling tot voetballers staan ze meteen weer op. Maar blijft er één liggen dan stormt de verzorger het veld in terwijl het spel gewoon doorgaat. Alleen wanneer er een brancard aan te pas moet komen of de speler zeer ernstig in de weg ligt, wordt het spel stil gelegd. Wat zou ik blij zijn met deze regel bij het voetbal, wat zou het spelletje er leuker op worden.

Behalve dat een aantal nieuwe regels het voetbal aantrekkelijker zullen maken, zal ook het geweld op de tribune aanzienlijk beperkt worden. Het ontbreken van irriterende blessurebehandelingen om tijd te rekken of de tegenstander uit hun spel te halen zullen de gemoederen niet meer verhitten. De video geeft nagenoeg altijd uitsluitsel tijdens discutabele momenten en de stadionklok geeft de zuivere speeltijd en het eindsignaal aan. Supporters worden niet meer opgefokt door oververhitte spelers die tekeer gaan tegen de leiding.

Wat zal het voetbal in positieve zin veranderen als dat allemaal wordt doorgevoerd. Zo moeilijk lijkt me dat allemaal niet. Maar helaas is het nog lang niet zover. Want net als met het echte spelletje moet de FIFA eerst nog door de voorrondes heen. En in Nederland weten we heel goed hoe moeilijk dat is.

Bloemkooloren

Het is genieten geblazen deze weken. Genieten van lopende klerenkasten en bloemkooloren. Van scrums en line-outs. Van try’s en tackels. Dertig kerels die zich twee keer veertig minuten helemaal uit de naad werken om een bal over een lijntje te drukken. Geen sport voor mietjes of sissies, maar voor jongens van de gestampte pot, die tegen een stootje kunnen.

In essentie is het verschil met voetbal niet zo groot. Op een groen veld proberen een punt te scoren in het doel(gebied) van de tegenstander. Er gaan verhalen dat rugby zelfs uit voetbal is ontstaan. In 1823 zou in Rugby, ergens in centraal Engeland, een leerling van een school tijdens een voetbalwedstrijd de bal in zijn armen genomen hebben om bij de tegenstanders te scoren, terwijl je dit toch met de voeten moest doen. Een raar spelletje dat rugby, zou je zeggen, maar als voetballiefhebber kijk ik toch met grote ogen naar de manier waarop dat spelletje gespeeld wordt.

Want hoe anders gaat het er op het veld aan toe. Lichamelijk geweld is toegestaan. Bikkelharde tackels zullen nogal eens open wonden zorgen, zou je zo denken. Net als afgebroken tanden en fikse blessures. Maar dat schijnt nogal mee te vallen. Natuurlijk zie je wel eens een verbandje en het dragen van bitjes is ook niet voor niks, maar het aantal blessures na een wedstrijd schijnt minder te zijn dan na een voetbalwedstrijd. Opmerkelijk. Zou het zijn omdat de mannen erop ingesteld zijn dat ze klappen kunnen oplopen? Is hun lichamelijke gesteldheid er beter tegenop gewassen? 
Volgens rugbyers zelf komt dat vooral omdat ze nauwelijks overtredingen maken. Een rugbyer houdt zich namelijk aan de regels. Dat is als vanzelfsprekend. Hij verontschuldigt zich er zelfs voor als hij toch zondigt tegen de afspraken. Opvallend gedrag, vanuit ons voetbalperspectief.

Net zo opvallend is het gedrag van spelers ten opzichte van de arbitrage. Bij de World Cup kun je meeluisteren en -kijken met de referee. En dan valt je de mond open. Ik heb diverse keren zo’n klein, lief, schattig scheidsrechtertje aan zo’n zo’n gigantische scrumreus even horen duidelijk maken wat de regels zijn. En dan de reactie: yes sir en een braaf knikje. Zelfs even nee-schudden is not done. De scheidsrechter is de baas. Daar is gewoon geen discussie over. Iedereen weet dat ook hij maar een mens is en fouten kan maken, maar die fouten dien je maar te accepteren. En dat doen

de 100-kilo-plus-heren als vanzelfsprekend. Geen haar op hun hoofd die eraan denkt om met hem in discussie te gaan. Coaches komen in dit verhaal helemaal niet voor. Dat is al helemaal uit den boze. 

En dat maakt deze sport zo mooi. Hoewel ik er nog steeds niet alles van begrijp, kan ik enorm genieten van de open en eerlijke strijdwijze van iedereen in het stadion. Want respect is er niet alleen op het veld, maar ook op de tribune, waar iedereen door elkaar zit en bijna net zo hard klapt voor een mooie actie van de tegenstander als die van het eigen team.

En dan kijk je dit weekend naar Fox en dan denk ik: waarom kan dat niet bij voetbal? Want welke voetballer durft in alle eerlijkheid te zeggen dat hij net zo sportief is als de rugbyer? Schwalbes, matennaaierijen, schoppen, slaan, harentrekken, schelden, vloeken; het hoort erbij, zeggen we dan. Hoe spelers en coaches reageren op elkaar of op de arbitrage, daar lusten de honden geen brood van. Op de tribunes maken de supporters elkaar af als er geen ME in de buurt is. Ik weet dat ik misschien wat overdrijf, maar toch vraag ik me af waar het mis gegaan is met het voetbal?

Gelukkig duurt de WK Rugby nog tot het eind van de maand. Misschien dat de voetbalwereld toch maar even de moeite moet nemen om er lering uit te trekken.