Alles of niets

Het is al in de zesde minuut van de extra tijd als Ali Ahamada bij een vrije trap mee naar voren gaat. Zijn ploeg, Toulouse, staat op die zaterdagavond met 2-1 achter in de thuiswedstrijd tegen Rennes. In een uiterste poging om er toch nog een gelijkspel uit te slepen, stelt de doelman zich op aan de rand van het strafschopgebied. Hij wordt blijkbaar niet als een serieus gevaar gezien door de verdediging van de gasten, want als de vrije trap ter hoogte van de penaltystip belandt, staat Ali helemaal vrij. Hij kan de bal achteruitlopend nog net met zijn hoofd raken en het wonder geschiedt: de bal valt in de goal. Het stadion ontploft en Ali kan niet  meer stuk. Nooit meer! Over 100 jaar kent iedereen hem nog in Toulouse. De beste keeper die ze ooit gehad hebben. (http://www.youtube.com/watch?v=SMXbCWNy4ww)

Dit scenario is de ultieme droom van elke speler. Aan het eind van de wedstrijd alles geven en dan in de laatste minuut scoren. Of dat je als keeper de ultieme redding verricht vlak voor het laatste fluitsignaal. Je weet het dan al: je zult op een enorm voetstuk worden geplaatst.
Wie herinnert zich niet Piets fantastische redding in de slotminuten bij Utrecht. En iedereen was het er toen ook over eens, Vitesse heeft een geweldige keeper, sterker nog: Piet moet in Oranje, Piet is misschien wel de beste keeper van Nederland.
Of wat dacht je van dat het wonderschone hakje van Wilfried Bony in de laatste minuten van de wedstrijd tegen Feijenoord. Wat een feest was het op de tribune en wat een geweldige spits is die Ivoriaan. Geniaal! In de wedstrijd tegen Heerenveen werd dat beeld nog eens bevestigd door een glaszuivere hattrick. Die man maakt het verschil. De pers en de deskundigen op de tv vielen over elkaar heen om de man veren in zijn kont te steken. En wij supporters zijn dan de laatsten om dat tegen te spreken.

Maar is dat allemaal wel zo? Laten we ons niet te snel meeslepen in die feeststemming? Zien we het niet allemaal te zwart wit? 

Natuurlijk was het een prima redding van onze goalie daar in Utrecht. Maar daar staat hij ook voor. Hij stond, toevallig of niet, op de goede plek en kon zo een tegentreffer voorkomen en de overwinning veilig stellen. Je mag hem daarvoor best eventjes in het zonnetje zetten, maar we moeten wel op tijd ontwaken uit deze euforie en die prestatie wel weer even in proportie zien.
Om mij heen op Zuid zitten mensen die demonstratief de handen voor de ogen houden bij zijn spelhervattingen, lopen te schelden op het feit dat hij nooit van zijn doellijn komt en mopperen op zijn theatrale manier van coachen en tijdrekken. Het is een feit: Piet heeft ook zo zijn zwakke kanten.

Zelfs Bony moest het voor zijn doelpunt tegen Feijenoord geregeld ontgelden. Ook die zondagmiddag tegen de club uit Rotterdam-Zuid hoorde ik heel andere geluiden om me heen. Hondstrouwe medesupporters op de Theo Bos-tribune hadden geen goed woord over voor de nummer 9.
‘Hij kan geen bal vasthouden!’
‘Moet je hem nu weer zien schokken, het lijkt wel een ouwe lul!’
‘Gauw verkopen die vent!’
Ik heb de wedstrijd nog eens teruggekeken en eerlijk is eerlijk: voor die goal schopte Wilfried nog geen deuk in een pakje boter. Hij zette geen stap te veel en van geroemde balvastheid en aanspeelbaarheid was totaal geen sprake. Zijn enige verdienste, totdat bijzondere moment van klasse, was het feit dat hij altijd wel door twee, drie paar ogen in de gaten werd gehouden.

Maar in het voetbalwereldje is het vaak alles of niks. Wie herinnert zich Machlas nog in zijn eerste jaar bij Vitesse. Hopeloos, wat een miskoop. Een jaar later was hij de gevierde man.
Vorig jaar nog werd Alexander Büttner op het forum van de supportersvereniging nog met de grond gelijk gemaakt en vonden de ‘deskundigen’ hem te licht voor Oranje. Hij lacht zich nu in zijn vuistje.
Of andersom: wat dacht je van de gouden toekomst die Anduelle Pryor (wie kent hem nog) te wachten stond? Ajax klopte aan de deur. Nee, hij moest nog een jaartje bij Vitesse blijven, dan kon hij daarna naar een grote club in het buitenland. Alles lag voor die jongen open en het eindigde met niets. Zelfs Veendam wilde hem deze zomer geen contract aanbieden na een trainingsstage.

Piet en Wilfried worden nu door bijna alle media de hemel ingeschreven. En iedereen haast zich om dat te beamen. In het oog springende handelingen, goals en reddingen, zijn daarbij maatgevend. We verliezen dan de realiteit uit het oog en aangezet door diezelfde media blazen we de boel nogal op.

Laten we realistisch blijven. Zolang Piet zijn liefde voor de doellijn niet omzet in een lat-relatie en zijn spelhervattingen niet van meer inzicht getuigen, zal hij nooit in Oranje komen. En zolang Wilfried in het veld niet net zoveel arbeid verricht als zijn grote voorbeeld Didier Drogba, zal hij nooit die wereldspits worden, waar men hem nu al voor houdt. 

Je kunt dat met me eens zijn of niet, het is in ieder geval wel duidelijk dat Bony na de winterstop niet meer in het Gelredome te bewonderen zal zijn.
Maar niet getreurd, zijn opvolger draait al warm. Aan alles kun je zien dat Mike Havenaar een hele grote gaat worden. Voor een spits van zijn lengte is hij enorm balvast, snel, beweeglijk. Hij verdedigt mee, heeft inzicht en gogme en heeft rust aan de bal. Met het aanstaande vertrek van mister Cool zal Maiku Hafuna zijn kans krijgen... en pakken. Niet alleen ik ben daarvan overtuigd, maar ook Fred Rutten heeft dat al gezien. En dat zegt alles... of niets.