Gemengde gevoelens

Gemengde gevoelens

We zijn weer begonnen. En eerder dan vorig jaar. En daarmee bedoel ik niet dat de eerste wedstrijd van het seizoen eerder plaatsvond. Nee, ik wil ermee zeggen dat we sneller het team voor het nieuwe seizoen op de rails hebben staan. Vorig jaar in september schreef ik na het sluiten van de transfermarkt een column genaamd We zijn al begonnen, maar nu beginnen we echt, waarbij ik mijn ergernis over het late sluiten van de transfermarkt even de vrije loop moest laten. Die ergernis is er nog, maar dit jaar minder van toepassing op mijn eigen cluppie. Gelukkig maar. 

Hoewel er nog steeds geruchten zijn over versterkingen, ben ik heel blij met het beleid van Vitesse om er dit jaar voor te zorgen dat de selectie al tijdens de voorbereiding voor een groot deel compleet was. Die voorbereiding zelf is volgens mij ook onderdeel van die slimmere visie. Geen zomeravondpartijtjes meer tegen amateurclubs, maar enkel en alleen echte tegenstanders, waartegen men vol aan de bak moest. Dat moet toch meer opleveren? Ik proef de invloed van Peter Bosz in deze veranderingen. 

En hoewel de ouverture zondag qua uitslag anders uitpakte, mag je toch wel zeggen dat deze aanpak succesvol is. Het lijkt in tegenspraak met elkaar: succesvol zijn en met 4-1 verliezen, maar we moeten wel verder kijken dan onze neus lang is. Vriend en vijand is het erover eens dat Vitesse de betere, dominantere ploeg was tegen Ajax. Er stond een ingespeeld elftal, met technisch vaardige, creatieve voetballers. De Arena kon alleen maar met bewondering naar het  stilistische combinatievoetbal kijken. Het was er verdacht stil, totdat...

We zullen maar zeggen dat het leuke van het spelletje is dat het geen optelsom van feiten is. Het percentage balbezit opgeteld met het aantal doelpogingen en gelukte passes resulteert niet per definitie in een overwinning. Maar de onvoorspelbaarheid gevoed door toeval en geluk bepaalt nog voor een groot deel de uitslag. Tja en dat viel zondag niet in ons voordeel uit. Jammer voor ons. Dit keer dan.

Toch gaf deze wedstrijd me het gevoel dat er dit seizoen misschien wel meer te halen is. De individuele voetbalkwaliteiten van de geel-zwarten waren zeker niet minder dan die van de titelhouder. Sterker nog, ik schat ze hoger in. En dat in combinatie met een betere voorbereiding moet toch wat kunnen opleveren. 

Maar er blijven toch wat punten van zorg. Het elftal is nog niet in balans. Natuurlijk missen we nog een echte afmaker. Dat werd niet alleen zondag duidelijk, ook in de voorbereiding was dat merkbaar. In de hoop dat Dauda die rol zal gaan vervullen, moet dat probleem snel zijn opgelost.
Ook onze keeperspositie blijft een bron van discussie. Onder andere op het forum van de supportersvereniging en op de Facebookpagina van Vitesse Inside is daar de laatste tijd heftig over gediscussieerd. Piet liet ook zondag weer zien dat hij zijn beperkingen heeft. In mijn column Sluitpost van november jl. sprak ik ook al mijn zorgen uit over zijn functioneren en het belang van een goede doelman. 

Daarnaast mis ik nog een echte terriër op het middenveld. Een ‘VCM’, zoals dat tegenwoordig aangeduid wordt: een kuitenbijtende Verdedigende Centrale Middenvelder, die gaten vult, ballen afpakt, kilometers maakt en volledig in dienst speelt van de  creatievelingen. Met zo'n man en een betrouwbare doelman in je rug durven zij dan vrijer te voetballen. En dat kan maar tot één ding leiden. 

We zijn begonnen met een nederlaag. Da's lang geleden. Maar uiteindelijk gaat het erom waar je staat aan het eind van de rit. Ondanks deze domper heb ik er zin in.