Wat een fantastisch
voetbaljaar was het! Wat een feest hebben we gevierd! Wat stond Arnhem op zijn
kop in 2017. Een keurige vijfde plaats in de eindrangschikking, maar natuurlijk
vooral het winnen van de beker! Het mooiste cadeau voor de 125ste
verjaardag van de club. Het was een geweldig jaar.
Over zo’n jaar of tien zal dit het gevoel zijn bij de
supporters die het meebeleefd hebben. Over tien jaar weet iedereen nog hoe de
Kuip ontplofte, hoe de Markt veranderde in een deinende geel-zwarte zee van
gelukkige supporters, hoe iedereen uit Arnhem en omstreken met de borst vooruit
en een grote glimlach om de mond de wereld vol trots aankeek. Iedereen is dan
de nederlaag tegen ADO in de eerste thuiswedstrijd vergeten. Of de blamerende
verliespot thuis tegen Willem II. En zo hoort het ook, zo zit de mens in
elkaar, we onthouden de leuke dingen en vergeten de slechte. Dat is de enige
manier om te overleven.
Maar voor de herinnering een zoete wordt, moeten we nog wel
even achterom kijken. Vooral ‘ter leering’,
want volgend seizoen gloort alweer aan de horizon. Een seizoen met een nieuwe
uitdaging. Een uitdaging die we uiterst serieus moeten nemen om dat gevoel van
trots vast te houden. Want de goede naam van de club is in het geding als we
niet een respectabele prestatie neerzetten in de poulefase van de Europa
League. En eerlijk en open terugkijkend op dit seizoen, dan bekruipen mij de
zorgen.
Want het was eigenlijk niet best wat we hebben gezien, dit
seizoen. Dat we als vijfde zijn geëindigd mag een wonder heten. Het zegt
eigenlijk veel meer over het niveau van de eredivisie. Voetballend was het
uiterst mager, ik kan me geen wedstrijd herinneren waarbij de amusementswaarde
hoger was dan een mager zeventje. En dat was dan met name te danken aan de
spanning bij die wedstrijden. Want wat heb ik menigmaal met samengeknepen
billen zitten kijken!
Nee, voetballend gezien was het af en toe niet te hachelen. Balletje breed, balletje terug, nauwelijks lopende mensen zonder bal, geen ballen in de diepte, geen opportunisme, geen passie, geen creativiteit. Sinds het vertrek van Peter Bosz wordt er geen druk meer gezet, de vijf-seconde-regel is verdwenen als sneeuw voor de zon. Het publiek in het Gelredome zag het gelaten toe, het stadion leek af en toe wel een crematorium. Ondanks de pogingen van de sfeercommissie, die dit jaar ontzettend veel mooi werk hebben afgeleverd, en het enthousiasme van de jongens op Zuid, bleef het maar een lauwe bedoening.
Er is maar één middel om het van nature kritische Arnhemse
publiek op de banken te krijgen: sprankelend veldwerk. En daarvoor heb je een
gebalanceerd team nodig en een trainer met ballen.
Henk Fraser heeft dat in potentie in zich, maar of hij naast
lef ook creatief en origineel is, durf ik nog niet te beoordelen. Zijn grote
kracht is volgens mij zijn vermogen om alle neuzen dezelfde kant op te laten
wijzen, om van losse individuen en ego’s een team te maken. Dat is volgens mij
ook de belangrijkste taak van een coach, want het beste team is niet een
optelsom van de beste voetballers.
Vitesse gaat weer een metamorfose doormaken. Dat is het lot
van de meeste clubs die geen vette portemonnee hebben. Er zal weer een flink
aantal spelers vertrekken. Zij die teruggaan naar hun eigenaar, zij waarvan het
contract niet verlengd wordt en, onvermijdelijk, zij die verkocht zullen gaan
worden. Want daar zullen we toch voor moeten vrezen.
De opdracht van Mo Allach zal dan ook moeten zijn om spelers te zoeken die het team sterker maken. Die naast ervaring ook creativiteit en durf meebrengen. Die het stadion weer eens in vuur en vlam kunnen zetten.
De eerste stappen zijn gezet. Thomas Bruns lijkt een goede
vervanger voor Louis Baker. Ongetwijfeld niet zo tweebenig, maar wel meer
gepassioneerd. Een doordouwer, een bijter. Ook met de contractverlenging van
Arnold Kruijswijk ben ik blij. Uiterst betrouwbaar, rustig. Een man die balans
en ervaring meebrengt. Het stof van de huidige competitie is nog niet
neergedaald of het nieuwe team begint al een beetje te gloren aan de horizon. Ik ben benieuwd welke verrassingen de
technische leiding dit jaar voor ons in petto heeft. Vol verwachting klopt ons
hart.