Over de schrijver

Mijn foto
is columnist bij Vitesse Inside. De artikelen van dit blog verschijnen ook daar. Contact: plusvite1892@gmail.com Facebook: www.facebook.com/plus.vite.39

dinsdag 16 mei 2017

Fantastisch

Wat een fantastisch voetbaljaar was het! Wat een feest hebben we gevierd! Wat stond Arnhem op zijn kop in 2017. Een keurige vijfde plaats in de eindrangschikking, maar natuurlijk vooral het winnen van de beker! Het mooiste cadeau voor de 125ste verjaardag van de club. Het was een geweldig jaar.

Over zo’n jaar of tien zal dit het gevoel zijn bij de supporters die het meebeleefd hebben. Over tien jaar weet iedereen nog hoe de Kuip ontplofte, hoe de Markt veranderde in een deinende geel-zwarte zee van gelukkige supporters, hoe iedereen uit Arnhem en omstreken met de borst vooruit en een grote glimlach om de mond de wereld vol trots aankeek. Iedereen is dan de nederlaag tegen ADO in de eerste thuiswedstrijd vergeten. Of de blamerende verliespot thuis tegen Willem II. En zo hoort het ook, zo zit de mens in elkaar, we onthouden de leuke dingen en vergeten de slechte. Dat is de enige manier om te overleven.

Maar voor de herinnering een zoete wordt, moeten we nog wel even achterom kijken. Vooral  ‘ter leering’, want volgend seizoen gloort alweer aan de horizon. Een seizoen met een nieuwe uitdaging. Een uitdaging die we uiterst serieus moeten nemen om dat gevoel van trots vast te houden. Want de goede naam van de club is in het geding als we niet een respectabele prestatie neerzetten in de poulefase van de Europa League. En eerlijk en open terugkijkend op dit seizoen, dan bekruipen mij de zorgen.

Want het was eigenlijk niet best wat we hebben gezien, dit seizoen. Dat we als vijfde zijn geëindigd mag een wonder heten. Het zegt eigenlijk veel meer over het niveau van de eredivisie. Voetballend was het uiterst mager, ik kan me geen wedstrijd herinneren waarbij de amusementswaarde hoger was dan een mager zeventje. En dat was dan met name te danken aan de spanning bij die wedstrijden. Want wat heb ik menigmaal met samengeknepen billen zitten kijken!

Nee, voetballend gezien was het af en toe niet te hachelen. Balletje breed, balletje terug, nauwelijks lopende mensen zonder bal, geen ballen in de diepte, geen opportunisme, geen passie, geen creativiteit. Sinds het vertrek van Peter Bosz wordt er geen druk meer gezet, de vijf-seconde-regel is verdwenen als sneeuw voor de zon. Het publiek in het Gelredome zag het gelaten toe, het stadion leek af en toe wel een crematorium. Ondanks de pogingen van de sfeercommissie, die dit jaar ontzettend veel mooi werk hebben afgeleverd, en het enthousiasme van de jongens op Zuid, bleef het maar een lauwe bedoening.

Er is maar één middel om het van nature kritische Arnhemse publiek op de banken te krijgen: sprankelend veldwerk. En daarvoor heb je een gebalanceerd team nodig en een trainer met ballen.
Henk Fraser heeft dat in potentie in zich, maar of hij naast lef ook creatief en origineel is, durf ik nog niet te beoordelen. Zijn grote kracht is volgens mij zijn vermogen om alle neuzen dezelfde kant op te laten wijzen, om van losse individuen en ego’s een team te maken. Dat is volgens mij ook de belangrijkste taak van een coach, want het beste team is niet een optelsom van de beste voetballers.
Vitesse gaat weer een metamorfose doormaken. Dat is het lot van de meeste clubs die geen vette portemonnee hebben. Er zal weer een flink aantal spelers vertrekken. Zij die teruggaan naar hun eigenaar, zij waarvan het contract niet verlengd wordt en, onvermijdelijk, zij die verkocht zullen gaan worden. Want daar zullen we toch voor moeten vrezen.

De opdracht van Mo Allach zal dan ook moeten zijn om spelers te zoeken die het team sterker maken. Die naast ervaring ook creativiteit en durf meebrengen. Die het stadion weer eens in vuur  en vlam kunnen zetten.

De eerste stappen zijn gezet. Thomas Bruns lijkt een goede vervanger voor Louis Baker. Ongetwijfeld niet zo tweebenig, maar wel meer gepassioneerd. Een doordouwer, een bijter. Ook met de contractverlenging van Arnold Kruijswijk ben ik blij. Uiterst betrouwbaar, rustig. Een man die balans en ervaring meebrengt. Het stof van de huidige competitie is nog niet neergedaald of het nieuwe team begint al een beetje te gloren aan de horizon.  Ik ben benieuwd welke verrassingen de technische leiding dit jaar voor ons in petto heeft. Vol verwachting klopt ons hart.

dinsdag 2 mei 2017

Feessie 2

Feit is wel dat een super gemotiveerde en enthousiaste aanhang voor wat extra motivatie zal zorgen. En dat zou wel eens beslissend kunnen zijn tijdens deze wedstrijd.
Laten wij als Vitesse supporters er dus voor zorgen dat we die slag winnen van AZ. Het vergroot in ieder de kans dat die lelijke dennenappel naar Arnhem komt. Aan ons mag en zal het niet liggen, toch?

Zo eindigde ik mijn laatste column. En het mag gezegd worden: heeft zeker wel aan de supporters gelegen. We hebben de beker mede dankzij die supporters, durf ik wel te zeggen. Wat een feest was dat in Rotterdam, wat een feest was het in Arnhem. En wat maakt het een boel los in de stad. Iedereen is ineens trots om Arnhemmer te zijn, om Vitessesupporter te zijn. Weg is de ‘ach, dat wordt toch niks’ mentaliteit. De borst vooruit, geelzwart in het hart. Wat kan het leven toch mooi zijn.

Maar toch vraag ik me af, waar komen die supporters ineens allemaal vandaan. We zijn al blij als er bij een thuiswedstrijd 15.000 man op de tribune zit . Zondag zaten er ruim 18.000 in de Kuip. Als er kaartjes voor waren geweest, had er misschien wel het dubbele aantal gezeten. En maandag 20.000 supporters op de markt en omstreken en nog eens duizenden langs de weg tijdens de rondrit.

Ik weet zeker dat een fiks aantal trouwe seizoenkaarthouders niet bij beide evenementen is geweest. Bijvoorbeeld de krasse knarren die altijd bij mij in de bus zitten. Die al tientallen jaren hun club trouw zijn. Die zijn echt niet naar Rotterdam geweest of naar de Markt. Of de ongelukkigen die moesten werken, ziek of op vakantie waren. Ik zelf zat tijdens de wedstrijd in het vliegtuig en kon pas om elf uur het fantastische nieuws lezen. Ik ben misschien wel de supporter die het langst in spanning heeft gezeten.

Zoals zo vaak zijn er velen die willen meesurfen op de golven van succes. Niets is leuker dan je door de euforie te laten meeslepen. Die euforie zal nog wel even in de stad blijven hangen. Tijdens de wedstrijd tegen Roda zal het stadion dan ook goed bezet zijn, is mijn verwachting. En daar ligt ook een grote verplichting voor het team.
De eerste prijs is binnen, maar bij deze wedstrijd gaat het erom het enthousiasme vast te houden en te zorgen dat het resulteert in een flinke toename van het aantal seizoenkaarthouders. Mensen enthousiast maken was blijkbaar helemaal niet zo moeilijk, ze enthousiast houden des te meer.



Maar laten we nog even nagenieten van die fantastische beelden van zondag en maandag. Omdat ik het live gemist heb, heb ik de beelden wel tig keer teruggekeken. Prachtig die geelzwarte tribunes, die enthousiaste mensen langs de weg, die glunderende Johan Neeskens, die swingende spelersgroep, die fantastische aanvoerder die zo ontzettend trots is.
Maar het mooiste beeld vond ik persoonlijk de troostende Kevin Diks, die na de wedstrijd zo meelevend de huilende Derrick Luckassen knuffelde. Wat er gezegd werd konden we niet verstaan, maar de beelden spraken voor zich. Zo moet sport zijn, een lach en een traan, maar vooral verbroederend. Mooi!