Voorbeeld

Deze week deed hij het weer. En het was niet bepaald de eerste keer dat hij dat deed. Het zal ondertussen iedereen wel opgevallen zijn. Hij doet het voor de camera, maar ook de schrijvende pers heeft het opgetekend: Marco van Ginkel kan goed relativeren. Hij kan zijn eigen prestaties en die van de club, in perspectief zetten. Hij weet hoe betrekkelijk alles in het voetbalwereldje is en weet dat ook nog eens goed te verwoorden. Het is opmerkelijk hoe deze twintigjarige omgaat met zijn succes, maar ook hoe hij zich manifesteert  in de media.

Bij veel jonge talenten die even boven het maaiveld uitsteken druipt de gekunsteldheid eraf. Jongens die door hun club aan een mediatraining zijn onderworpen en met name voor de camera vervallen in voetbalclichés.

Vooral geen dingen zeggen die de pers tegen je zou kunnen gaan gebruiken. Vooral niet te enthousiast zijn

over je eigen prestaties. En zeker nooit de club of je medespelers publiekelijk afvallen. Het wordt ze allemaal aangeleerd en ergens is dat ook wel begrijpelijk. Het voetbalwereldje is hard en je wordt meedogenloos neergesabeld als je iets te ondoordacht zegt. Hoe mooi is het dan om te zien hoe onbevangen, rustig, maar ook zelfbewust en authentiek Vitesses grootste talent voor de camera acteert.

Die zelfbewustheid en zijn relativeringsvermogen blijken ook uit zijn toekomstvisie. Waar andere talenten, zoals Royston Drente, al vroeg een keus maken voor het grote geld of zich door hun makelaar laten wijsmaken dat een overgang naar het buitenland beter is voor hun carrière, zoals vorig jaar Ouasim Buoy, het grote talent uit de A1 van Ajax, die een contract tekende bij Juventus, houdt van Ginkel er een andere visie op na. Zoals elke agrariër in Scherpenzeel weet dat je zaailingen niet te vroeg moet verpoten, zo weet men in huize van Ginkel  in diezelfde plaats, dat een te snelle overgang naar een grote club bepaald niet altijd succesvol is. Als de grond goed is en het potje niet te klein, mag het plantje best nog even doorgroeien voor het in de verkoop gaat, lijkt de gedachte.

Die nuchtere, maar ook verstandige kijk van van Ginkel en zijn raadgevers zou een voorbeeld voor anderen moeten zijn. En daarbij doel ik niet alleen op zijn voetballende leeftijdgenoten.
Nee, het geldt ook voor ons,  supporters. Ook wij moeten ons niet laten gek maken door het huidige succes en de stand op de ranglijst. Het feit dat het hosanna gaat met de club, zowel in sportief opzicht als in uitstraling, mag geen aanleiding zijn om te hoge verwachtingen te hebben of hoge eisen te stellen. We moeten ons realiseren dat we van ver komen en dat we de huidige status vooral moeten koesteren. Het heeft geen zin om eenmalig een topprestatie te leveren en daarna, net als AZ en Twente, weer weg te zakken in de middenmoot of erger. Laten we ons vooral richten op een langer verblijf in de hoogste regionen van het vaderlandse voetbal, zorgen dat het fundament goed is. Een vierde plaats dit seizoen zou al fantastisch zijn en een goed opstapje naar het uiteindelijke doel: het landskampioenschap. Wat mij betreft zijn we daar nog niet aan toe. Bovendien, als je vanuit het niets een hoogtepunt bereikt, kun je er niet van genieten. Als je ernaar toe leeft geeft het veel meer voldoening, toch? Dus, alles op zijn tijd.
Wat dat betreft geeft Marco ons  het goede voorbeeld: als je gewoon met de beide benen op de grond blijft staan, kun je nooit zwaar vallen.

Triest

Wat was het vorige week donderdag een trieste bedoening. En dan heb ik het niet over het afscheid van Theo Bos. Nee, dat was, hoe raar dat ook mag klinken, een prachtige vertoning. Zoveel warmte, zoveel respect, zoveel saamhorigheid. Iedereen, overal in Nederland, was onder de indruk van de wijze waarop in Arnhem afscheid genomen werd van één van de weinige echte clubmensen die onze voetbalwereld rijk was. Ook die vrijdag ervoor, tijdens de wedstrijd tegen Utrecht, was de stemming in het Gelredome van een buitengewoon bijzondere aard. Het geel-zwarte gevoel heeft daardoor weer even een flinke boost gehad.

Nee, ik bedoel het onsmakelijke einde van die indrukwekkende donderdagavond. Een avond waarop de Vitesse-kern na de plechtigheid in gepaste stemming bij elkaar zou moeten zijn in het supportershome. Waar ze dit bijzondere moment in gezamenlijkheid en met veel respect konden laten bezinken.

Bij de meesten zal dat ook zo geweest zijn, maar blijkbaar zijn er 'supporters'  die er een andere mores op na houden. Die het nodig vinden om juist op deze avond meningsverschillen verbaal en fysiek te moeten uitvechten. En tot overmaat van ramp daarbij ook nog een vredestichter en gerespecteerd supportersbegeleider menen te moeten molesteren. Triest! In en in triest!

Maar goed dat de landelijke pers hier niet gretig bovenop is gedoken. Zelfs de Telegraaf deed het af als een incident. Als zij daar anders mee om waren gegaan, dan was al het respect en de positieve uitstraling die de club door dit ‘evenement’ heeft gekregen, in één klap teniet zijn gedaan.

Maar laten we het zelf ook maar afdoen als een uiterst triest incident dat veroorzaakt is door een zieke geest. Laten we het niet groter maken dan het is. Maar misschien is het wel even tijd om stil te staan bij al die mensen die ervoor zorgen dat wij met alle comfort en in alle veiligheid wedstrijden van ons cluppie kunnen bijwonen. De politieman, de steward, de parkeer- en verkeerswachter, de EHBO-er, de horecamedewerker, de buschauffeur…, ze zijn er allemaal om ons een genoeglijk avondje of middagje te bezorgen. Sommige als vrijwilliger, andere tegen een geringe vergoeding, maar ook diegene die er zijn boterham mee verdient hoopt dat alles prettig verloopt en iedereen het naar zijn zin heeft. Zeer velen van hen doen dat ook omdat ze zelf een geel-swert-hert hebben en zich daardoor ook sterk betrokken voelen bij alles wat er gebeurt bij de club.

Dan is het triest te moeten constateren dat zij vaak middelpunt van spot zijn. En niet alleen dat, ook meer dan eens heb ik supporters zien ageren tegen stewards die hen aanspraken op hun gedrag. Roken op de tribune, voorwerpen op het veld gooien, stoeltjes kapot trappen, we kennen dit soort uitwassen allemaal wel. Agressieve opmerkingen, grote bekken, soms zelfs fysiek geweld tegen mensen die dat niet verdienen. En waarom? Omdat ze zich niet willen houden aan een aantal regels, die het voor ons allen aangenamer moeten maken. Omdat ze ‘stoer’ willen doen of geen gezichtsverlies willen lijden bij hun net zo ‘stoere’ vriendjes. Dit volk snapt niet dat mensen die zorg willen dragen voor ons aller welbevinden geen grote mond verdienen, maar ons respect.

Ik wil hier nu geen moralistisch pleidooi houden om die ongenuanceerde idioten tot de orde te roepen, dat heeft geen enkele zin. Maar het zou wel een bijdrage aan een betere sfeer kunnen leveren en als voorbeeld kunnen dienen, als de andere supporters zo af en toe een blijk van waardering zouden geven aan de vrouwen en mannen die zich dienstbaar opstellen. Je hoeft niet meteen met een bos bloemen of een doos chocola aan te komen bij de volgende thuiswedstrijd, maar een bedankje na de wedstrijd, een groet bij aanvang en zo af en toe een compliment kan ze al een goed gevoel geven, een gevoel gewaardeerd te worden. Dat verdienen ze. U zou dat toch ook op prijs stellen, of niet?