Yes we can

“…Misschien de wedstrijd tegen NEC nog, maar verder is het seizoen al geslaagd…”

Deze uitspraak kwam van één van de supporters voorafgaand aan de wedstrijd Vitesse-Sparta. Voor de ingang van het Gelredome werd een aantal mensen door een verslaggever van Studio Sport gevraagd of de competitie nog wel belangrijk is. Een andere supporter nuanceerde het: .”…als je de finale niet wint, dan moet je kunnen terugvallen op wat anders.”

Ik denk dat het gevoel dat de competitie niet meer belangrijk is bij ons allemaal wel een beetje sluimert. Alle aandacht gaat uit naar de bekerfinale. De eerste echte prijs die in 125 jaar gehaald kan worden. Hoe mooi zou het zijn om het jubileum op te kunnen sieren met de KNVB-beker. Hoe mooi zou het zijn om op 30 april de vernieuwde Markt helemaal geel-zwart te zien kleuren. We kijken er allemaal naar uit.

Maar natuurlijk heeft de tweede geïnterviewde gelijk. We mogen niet naïef zijn en ons alleen op die

finale focussen. En gelukkig was daar vrijdagavond op het veld ook geen sprake van. Eindelijk eens een leuke uitslag op het scorebord. Eindelijk weer eens echte vrolijkheid op de tribunes. Een geweldige eerste helft met als absolute knaller de goal van Arnold. Niet de mooiste, dat was die van Nakamba na een schitterende combinatie, maar wel een doelpunt dat de hele wedstrijd en het enthousiasme op de tribune een enorme boost gaf. Vrijdagavond was een feestje. En dat smaakt naar meer.

Na de wedstrijd tegen PEC had ik eigenlijk de handdoek al in de ring gegooid. Maar met nog acht wedstrijden te gaan zit er wat de competitie betreft nog steeds alles in. Zeker als je ziet dat de concurrentie ook veel punten laat liggen. Een plaats bij de eerste zeven is zeker haalbaar. Waarschijnlijk zal zelfs plaats acht ook nog een ticket voor de play-offs opleveren, aangezien je ervan uit mag gaan dat de winnaar van de KNVB-beker zich bij de eerste zeven zal bevinden. Het zou zelfs een blamage zijn als die play-offs niet gehaald werden. Het hoogst mogelijke is een vierde plaats en daar zal de ploeg zich ook op moeten richten. Al was het alleen al voor het goede gevoel richting 30 april.

Zaterdag wacht de eerste grote uitdaging. PSV zal er alles aan willen doen om het gaatje met de koplopers te verkleinen en het geschade blazoen weer op te poetsen. Ondanks de overwinningen van de laatste weken loopt de landskampioen niet over van zelfvertrouwen. Er zijn dus zeker kansen.

Verlies in Eindhoven ligt echter in de verwachting, dus daarom zal elk resultaat daar bonuspunten opleveren. Maar misschien nog belangrijker: gevoel van zelfvertrouwen. Daar zal in de voorbereiding op de wedstrijd de nadruk op moeten liggen. Het is al lang geleden dat de uitdrukking “Yes, we can” gelanceerd werd, maar laat dit de komende tijd het credo zijn. In Barcelona hebben ze laten zien hoever je kunt komen als je in jezelf gelooft. Maar wij zijn Barcelona niet, hoor ik je al zeggen. Klopt maar PSV is PSG niet en AZ al helemaal niet.

Puntje

Wat een wedstrijd was dat afgelopen zondag. Wat een passie, wat een inzet. Het is lang geleden dat ik op het puntje van mijn stoel heb gezeten bij het voetbal. Lang geleden ook dat ik twee keer drie kwartier niet op mijn mobiel heb gekeken.

Ik heb het natuurlijk over Feijenoord-PSV. De wedstrijd waar zowel in Rotterdam als in Eindhoven, maar ook in Amsterdam vol verwachting naar uitgekeken werd. Dit was één van de wedstrijden die aan het eind van de competitie beslissend zou kunnen zijn. Tenminste, volgens journalisten, commentatoren en andere ‘kenners’. Ik denk altijd dat elke wedstrijd meetelt, maar dat is blijkbaar wat simpel gedacht.

Eerst moesten we ons door het voorprogramma heen worstelen. Omdat het resultaat na twee dramatische thuisnederlagen nu eens meeviel, konden we ontspannen achteroverleunend aan de topper beginnen. Want eerlijk gezegd was de wedstrijd in Deventer van een bedenkelijk niveau.

Maar zoals eerder vermeld, van achterover leunen was geen sprake. Het puntje van de stoel was na de wedstrijd bijna versleten. Het was het soort wedstrijd dat je elke week zou willen zien. Confrontaties die in Engeland meer regel dan uitzondering zijn. Het soort dat we in Nederland veel te weinig zien.

En dat is wel wat we nodig hebben om weer mee te tellen in Europa. Want we tellen op internationaal niveau niet echt meer mee. Alleen Ajax en AZ konden overwinteren dit jaar. Ajax mag nog even mee, na een krappe overwinning op een tweederangs tegenstander en AZ zorgde voor schaamrood op de kaken. Hoewel… zo’n prestatie mogen ze ook tegen Vitesse neerleggen in een eventuele finale in de Kuip.

Nee, meetellen doen we dus niet meer in Europa. Maar dat is volgens mijn bescheiden opinie niet door een gebrek aan talent. Ik denk dat Nederland nog steeds voetballers van formaat kan leveren. En ook de infrastructuur is aanwezig om die te kunnen laten slagen. Nee, het is het gebrek aan echte tegenstand. Tegenstand die het uiterste van de voetballers vraagt.

Om die tegenstand te waarborgen mogen in Amerika de clubs die onderaan geëindigd zijn in bijvoorbeeld de basketballcompetitie als eerste een greep doen in de transferpot, de zogenaamde rooky draft. Jonge talentvolle spelers komen zo terecht bij ‘mindere’ clubs. Het honkbal kent een luxury tax: een heffing voor rijke clubs waarvan de opbrengst naar armere clubs gaat. Lees het artikel van Tsjalle van der Burg Doe als Amerika: bescherm de sport tegen de markt. 

Doe als Amerika

Het resultaat is dat er altijd spanning is in hun competities. Dat er verrassende kampioenen zijn en dat de stadions uitpuilen. Bij ons is het, op enkele uitschieters na, altijd zo dat de schaal naar Amsterdam, Eindhoven en nu mogelijk ook weer naar Rotterdam verdwijnt en dat dezelfde clubs onderaan bungelen.

Ik denk niet dat dat systeem ooit in Nederland zal worden ingevoerd, al was het alleen al omdat Europese wetgeving daar een stokje voor zal steken. Maar er zal toch wel het een en ander moeten gebeuren om te voorkomen dat de winnaar van de KNVB-beker volgend jaar in de Europa league geen modderfiguur wil slaan.