Crisis

Zijn we bijna uit de ene crisis, dan kondigt een andere zich al aan. Heel Nederland is weer in rep en roer. Hoe moet het met ons landje? Leuk dat het beter gaat met de economie, dat de huizenmarkt aantrekt en dat de werkloosheidscijfers weer de positieve kant op gaan. Fijn dat het begrotingstekort terugloopt, de politiek weer perspectief ziet en de mensen weer meer gaan uitgeven. Maar wat moeten we komende zomer? Wat doen we als iedereen in juni naar Frankrijk trekt?

Het moest er wel van komen. Als we objectief naar het Nederlandse voetbal kijken, dan is uitschakeling in de voorronde van het EK eigenlijk geen verrassing. Maar ja, het is als met een ernstige ziekte, je blijft hoop houden. Je blijft geloven in een goede afloop en bent geneigd de waarheid te verstoppen.

Maar wees eerlijk. Het Nederlandse voetbal zit internationaal gezien al een tijdje in het slop. Met veel geluk mag een enkele club overwinteren in Europa, maar de meeste Europese aspiraties van onze vaderlandse BVO’s sterven een vroegtijdige dood. Nederland telt al jaren niet echt meer mee in Europa. Een enkele club teert, wat uitstraling betreft, nog op vroegere successen. Maar zoals ook bij financiële producten het geval is, geldt ook hier dat resultaten uit het verleden geen garantie voor de toekomst bieden.

Die vergelijking is niet voor niets gekozen. Het zijn met name de financiën die het Nederlandse voetbal de das om doen. De inkomsten van de clubs in de grote competities staan in geen verhouding tot die in Nederland. Alleen al de televisiegelden die Manchester United per seizoen opstrijkt (71,2 miljoen) zijn al meer dan de hele begroting van Ajax (65 miljoen). Excelsior bijvoorbeeld, zou met hun huidige begroting van dat geld ruim 26 jaar voort kunnen.

Nederland hoort wat dat betreft al bij de B-landen. De beste spelers verdwijnen al snel naar de grote landen. Zelfs talenten, die nog niet eens bij de beloften zijn doorgebroken krijgen al enorme worsten voorgehouden. Het spelersarsenaal wordt aangevuld met buitenlandse aankopen van tweede en derde garnituur en jonge talenten uit C-landen. Soms kun je geluk hebben en zit er een pareltje tussen. Dat ben je dan meestal ook weer snel kwijt. De enige winst is dan voor de penningmeester.

Dat we het nog zolang hebben volgehouden met Oranje is te danken aan een aantal exceptionele talenten. Talenten die door hun ervaring in de grote competities gepokt en gemazeld zijn en die bovendien bij tijd en wijle het teambelang voorop stellen. Die tijd lijkt nu echter voorbij. Arjan Robben kan de kar niet in zijn eentje trekken en heeft ook niet het eeuwige voetballeven.

Maar is er dan nog hoop? Jazeker! Nederland heeft nog steeds een goede sportcultuur. De voorzieningen bij de top en subtop van de Eredivisie zijn nog steeds van prima niveau. Bovendien zijn Nederlanders vaak eigenzinnig, passen zich snel aan en er kunnen als ze goed begeleid worden weer bovengemiddelde talenten komen bovendrijven. Dan moeten ze echter wel de kans krijgen.

De tijd lijkt nu rijp dat de KNVB onorthodoxe maatregelen gaat nemen. Maatregelen die kansen bieden aan de eigen jeugd. Bijvoorbeeld door clubs te verplichten een minimaal aantal spelers uit de eigen opleiding op te stellen. Of net als vroeger, het aantal buitenlanders te beperken. Of door de transferregeling eens goed tegen het licht te houden.

In eerste instantie zal dat zeker ten koste gaan van de prestaties op internationaal niveau. Toch zal men op termijn de vruchten plukken van deze handelswijze, zowel op club- als op nationaal niveau.

Alleen als de bond en liever zelfs nog de UEFA of FIFA ingrijpend durft te hervormen, kan het tij gekeerd worden.

Hoewel ik het rare voorgevoel heb dat de straten in juni toch weer oranje kleuren, vind ik dat de bal nu bij de KNVB ligt.

Never waste a good crisis.