Loopgraaf

Het was een bewogen jaar, waarin veel gebeurde. Na een weinig hoopgevend begin volgde een periode van optimisme. Onterecht zo bleek, want nederlaag op nederlaag volgde, doorspekt met een enkele overwinning. Het is dit jaar precies honderd jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog begon. Niet voor niets dat er in de pers veel aandacht voor is. Niet dat deze oorlog erg leeft in ons land, wij hadden er maar zijdelings mee te maken, maar ik moest daar afgelopen zaterdagavond wel aan denken.

Net als tijdens de Grote Oorlog, zoals WO1 ook genoemd werd, was er ook bij Vitesse na het aanvankelijk verlies in het begin, een opleving na de komst van Britse stoottroepen. De kwaliteit van die boys in combinatie met die van de eigen jongens resulteerde in overwinningen en vooral ook in een gevoel van optimisme. Dat veranderde echter gauw toen de loopgraven werden betrokken. Tijdens de tweede helft van de competitie kon de vergelijking met 1914 inderdaad worden doorgetrokken.
In veel wedstrijden voor de winterstop kon de Arnhemse ploeg vrij onbevangen combineren en de extra talenten tonen. Tegenstanders hadden vaak geen antwoord op het frivole combinatievoetbal van de geel-zwarten. Er werd dan ook begrijpelijk al voorzichtig gesproken over een mogelijk kampioenschap. Het geduld van de trouwe Ernumse aanhang zou na bijna 15 jaar eindelijk eens beloond worden. Met generaal Bosz voorop als gerespecteerd strateeg, begonnen we aan de beslissende tweede helft. Niet de haan, maar de adelaar zou victorie kraaien.

De parallel met de bovengenoemde oorlog speelde echter parten. Na de winterstop groeven 

tegenstanders zich in. Lieten Vitesse lekker combineren tot het strafschopgebied en sloegen dan vaak genadeloos toe bij de tegenaanval. Door de vele aandacht in de pers werden de tegenstanders zich bewust van de kracht van het Arnhemse elftal, maar ook van de zwakte. Met een goede tactiek en een enorme dosis aan werklust kon de veelgeprezen kampioenskandidaat het vuur aan de schenen worden gelegd. En vaak met resultaat! Dat had uiteraard zijn uitwerking op de troepen van maarschalk Aleksandr Tsjigirinski. De koppies gingen steeds verder hangen. Demoralisatie heet dat zo mooi.

Net als de legerleiding in de oorlog van 1914-1918 hielden de technische mensen in Arnhem vast aan het eigen strijdplan. Uitgaan van de eigen kracht, was daarbij de filosofie. Op zich is daar niets mis mee, zolang het goed gaat. Maar als het tegenovergestelde gebeurt, dan zul je je als leidinggevende toch wel even achter de oren moeten krabben. Volgens kenners heeft het hardnekkig vasthouden aan de eigen strategie zo’n honderd jaar geleden aan miljoenen jonge mannen onnodig het leven gekost. Mannen in ivoren torens bleven volharden in hun beslissingen die zichtbaar niet meer werkten. Pas toen er echte versterking kwam en er strategisch anders gedacht werd, kon de oorlog tot een ‘goed einde’ worden gebracht.

Ook zaterdag waren de loopgraven te zien. Trouwens ook tijdens de heenwedstrijd in Groningen was dat het geval. De tegenstander groef zich in en wachtte op een kans. Vitesse speelde ondanks het gebrek aan zelfvertrouwen, het bekende tikkie-takkie-voetbal en liep met open ogen in het mes. Ondanks de trieste opbrengst van de weken, maanden ervoor, werd nog steeds met dezelfde taktiek gespeeld. En zie het resultaat! En dat terwijl vriend en vijand het erover eens is dat Vitesse kwalitatief meer in huis heeft dan de meeste tegenstanders in de Eredivisie.

Natuurlijk blijft het koffiedik kijken, maar als er na een aantal weken van tegenvallende prestaties eens een andere tactiek was gevolgd, dan had dat zo maar tot betere resultaten hebben kunnen leiden. De technische staf had er met een ruimere blik naar moeten kijken. Ze zeggen toch niet voor niets dat je van de geschiedenis wat kunt leren?