Bloemkooloren

Het is genieten geblazen deze weken. Genieten van lopende klerenkasten en bloemkooloren. Van scrums en line-outs. Van try’s en tackels. Dertig kerels die zich twee keer veertig minuten helemaal uit de naad werken om een bal over een lijntje te drukken. Geen sport voor mietjes of sissies, maar voor jongens van de gestampte pot, die tegen een stootje kunnen.

In essentie is het verschil met voetbal niet zo groot. Op een groen veld proberen een punt te scoren in het doel(gebied) van de tegenstander. Er gaan verhalen dat rugby zelfs uit voetbal is ontstaan. In 1823 zou in Rugby, ergens in centraal Engeland, een leerling van een school tijdens een voetbalwedstrijd de bal in zijn armen genomen hebben om bij de tegenstanders te scoren, terwijl je dit toch met de voeten moest doen. Een raar spelletje dat rugby, zou je zeggen, maar als voetballiefhebber kijk ik toch met grote ogen naar de manier waarop dat spelletje gespeeld wordt.

Want hoe anders gaat het er op het veld aan toe. Lichamelijk geweld is toegestaan. Bikkelharde tackels zullen nogal eens open wonden zorgen, zou je zo denken. Net als afgebroken tanden en fikse blessures. Maar dat schijnt nogal mee te vallen. Natuurlijk zie je wel eens een verbandje en het dragen van bitjes is ook niet voor niks, maar het aantal blessures na een wedstrijd schijnt minder te zijn dan na een voetbalwedstrijd. Opmerkelijk. Zou het zijn omdat de mannen erop ingesteld zijn dat ze klappen kunnen oplopen? Is hun lichamelijke gesteldheid er beter tegenop gewassen? 
Volgens rugbyers zelf komt dat vooral omdat ze nauwelijks overtredingen maken. Een rugbyer houdt zich namelijk aan de regels. Dat is als vanzelfsprekend. Hij verontschuldigt zich er zelfs voor als hij toch zondigt tegen de afspraken. Opvallend gedrag, vanuit ons voetbalperspectief.

Net zo opvallend is het gedrag van spelers ten opzichte van de arbitrage. Bij de World Cup kun je meeluisteren en -kijken met de referee. En dan valt je de mond open. Ik heb diverse keren zo’n klein, lief, schattig scheidsrechtertje aan zo’n zo’n gigantische scrumreus even horen duidelijk maken wat de regels zijn. En dan de reactie: yes sir en een braaf knikje. Zelfs even nee-schudden is not done. De scheidsrechter is de baas. Daar is gewoon geen discussie over. Iedereen weet dat ook hij maar een mens is en fouten kan maken, maar die fouten dien je maar te accepteren. En dat doen

de 100-kilo-plus-heren als vanzelfsprekend. Geen haar op hun hoofd die eraan denkt om met hem in discussie te gaan. Coaches komen in dit verhaal helemaal niet voor. Dat is al helemaal uit den boze. 

En dat maakt deze sport zo mooi. Hoewel ik er nog steeds niet alles van begrijp, kan ik enorm genieten van de open en eerlijke strijdwijze van iedereen in het stadion. Want respect is er niet alleen op het veld, maar ook op de tribune, waar iedereen door elkaar zit en bijna net zo hard klapt voor een mooie actie van de tegenstander als die van het eigen team.

En dan kijk je dit weekend naar Fox en dan denk ik: waarom kan dat niet bij voetbal? Want welke voetballer durft in alle eerlijkheid te zeggen dat hij net zo sportief is als de rugbyer? Schwalbes, matennaaierijen, schoppen, slaan, harentrekken, schelden, vloeken; het hoort erbij, zeggen we dan. Hoe spelers en coaches reageren op elkaar of op de arbitrage, daar lusten de honden geen brood van. Op de tribunes maken de supporters elkaar af als er geen ME in de buurt is. Ik weet dat ik misschien wat overdrijf, maar toch vraag ik me af waar het mis gegaan is met het voetbal?

Gelukkig duurt de WK Rugby nog tot het eind van de maand. Misschien dat de voetbalwereld toch maar even de moeite moet nemen om er lering uit te trekken.