Opruiming

Eindelijk is het dan zover. De machtigste sportbond van de wereld gaat op de schop. Althans, daar lijkt het op. De FIFA kan er niet meer onder uit. Om haar geloofwaardigheid te behouden, zal er flink gesneden moeten worden in eigen vlees. Er zullen koppen moeten rollen. Maar als de stofwolken zijn opgetrokken, wat is er dan veranderd? Wat merken wij, gewone voetballiefhebbers, daar dan van?

Misschien wel helemaal niks en zitten er alleen andere grijze mannetjes op de stoelen van Blatter c.s. Andere mannetjes die hetzelfde doen en er vooral zitten ter meerdere glorie van zichzelf en hun portemonnee. Dat risico is levensgroot, aangezien het wereldje van de voetbalbobo’s bol staat van de grote ego’s. Echt integere bestuurders zijn moeilijk te vinden en worden vaak tegengewerkt door de belangen van het grote geld.

Maar stel dat er echt een andere wind gaat waaien in Zürich. Stel dat er echt andere besluiten genomen durven te worden, gaat er dan ook daadwerkelijk wat veranderen?

De afgelopen weken hebben we kunnen zien wat goed bestuur voor een sport kan betekenen. Tijdens de EK hockey en volleybal en het WK rugby was goed merkbaar dat die sporten aan aantrekkelijkheid hebben gewonnen door een aantal maatregelen door te voeren, die de FIFA altijd heeft tegengehouden. Om er even een paar te noemen:

De videoscheidsrechter, laat in discutabele gevallen een scheidsrechter achter een monitor bepalen of er sprake is van bijvoorbeeld een doelpunt of een overtreding. Afgelopen weekeinde weer genoeg voorbeelden gezien waarbij dat geen overbodige luxe zou zijn geweest.

Werk met werkelijke speeltijd en een voor iedereen zichtbare klok. Denk nog maar even aan  Heracles uit.

Tijdstraffen invoeren bij een gele kaart. Je hebt er zelf niets aan dat je tegenstander een gele kaart krijgt. Een eventuele schorsing gaat pas bij een volgende wedstrijd in. En dan kan die schorsing zelfs in je eigen nadeel werken.

Kritiek op de leiding is ten alle tijde verboden. Prachtig voorbeeld tijdens de kwartfinale rugby afgelopen zondag. Een minuut voor tijd krijgt Australië ten onrechte een penaltykick en wint de wedstrijd. De reactie van de Schotten was verbazingwekkend: geen onvertogen woord en na afloop zelfs begrip voor de scheids. ‘Het was moeilijk te zien en hij is ook maar een mens.’ Toppunt van sportiviteit, maar een videomomentje was wel op zijn plaats geweest. Bij rugby kan alleen de scheidsrechter dat aanvragen. Dat is bij hockey en volleybal beter geregeld, vind ik.

Wat ik bij rugby wel weer geweldig vind, is de afspraak over blessurebehandelingen. Wat mij betreft één van de meest ergeniswekkende elementen tijdens een voetbalwedstrijd.

Rugbyers storten wel vaak ter aarde, maar in tegenstelling tot voetballers staan ze meteen weer op. Maar blijft er één liggen dan stormt de verzorger het veld in terwijl het spel gewoon doorgaat. Alleen wanneer er een brancard aan te pas moet komen of de speler zeer ernstig in de weg ligt, wordt het spel stil gelegd. Wat zou ik blij zijn met deze regel bij het voetbal, wat zou het spelletje er leuker op worden.

Behalve dat een aantal nieuwe regels het voetbal aantrekkelijker zullen maken, zal ook het geweld op de tribune aanzienlijk beperkt worden. Het ontbreken van irriterende blessurebehandelingen om tijd te rekken of de tegenstander uit hun spel te halen zullen de gemoederen niet meer verhitten. De video geeft nagenoeg altijd uitsluitsel tijdens discutabele momenten en de stadionklok geeft de zuivere speeltijd en het eindsignaal aan. Supporters worden niet meer opgefokt door oververhitte spelers die tekeer gaan tegen de leiding.

Wat zal het voetbal in positieve zin veranderen als dat allemaal wordt doorgevoerd. Zo moeilijk lijkt me dat allemaal niet. Maar helaas is het nog lang niet zover. Want net als met het echte spelletje moet de FIFA eerst nog door de voorrondes heen. En in Nederland weten we heel goed hoe moeilijk dat is.