Onder ons

Het was bijna een déjà vu, die wedstrijd laatst tegen Excelsior. De volle tribunes deden me denken aan de begintijd van het Gelredome, toen het stadion en ook de stad trilden van opwinding als Vitesse moest spelen. Iedereen wilde daar bij zijn, niemand wilde dat missen.

Die meer dan twintigduizend toeschouwers zullen er aanstaande zaterdag tegen Heerenveen zeker niet zijn. De gelukzoekers die voor vijf of tien euro werden binnengelokt, zullen na die teleurstellende pot geen behoefte meer hebben om weer van de partij te zijn. Nee, zaterdag zijn we weer onder ons. Vijftien-, zestienduizend

mensen mogen zich Vitesse-supporter noemen. Zij zijn er altijd en zijn in feite de kern van de club. Zij zijn ook degenen die recht hebben om hun mening te uiten over de opstelling, of over de speelwijze, of  om te mopperen als het niet loopt. Dat dat niet altijd even genuanceerd gebeurt is ook een feit, maar komt voort uit emoties en frustraties, die horen bij liefde voor het cluppie. Zolang het geen buitensporige vormen aanneemt zoals we afgelopen week in Amsterdam en Rotterdam zagen, kan dat.

Het loopt even niet bij Vitesse. De geroemde speelwijze van de eerste seizoenshelft komt niet meer uit de verf. Het verzorgde en af en toe sprankelende voetbal van toen is nog maar sporadisch waar te nemen. En iedere supporter heeft daar zo zijn mening over. Het vertrek van Bosz, de coaching van Maas, het gebrek aan een goede spits, geen plan B, te weinig diepgang in het spel, het ontbreken van Kashia.

Gelukkig was Guram er afgelopen zaterdag weer bij. Hoewel de uitslag ons niet vrolijk stemde, kon je wel zien dat zijn aanwezigheid iets extra's toevoegde: leiderschap, gedrevenheid, passie. Supporters mogen hun mening hebben, mogen mopperen en kritisch zijn, maar er is eigenlijk maar één ding dat je de voetballers echt zou kunnen verwijten als het even niet goed gaat en dat is gebrek aan inzet. En dat is wat mij betreft nu niet aan de orde. Er werd in Alkmaar geknokt, helaas zonder resultaat. En dat laatste blijft dan hangen. Dat is wat we onthouden en wat zichtbaar is in de statistieken.

Maar nu we zaterdag weer onder ons zijn, moeten weer de rijen weer sluiten. We moeten, zeker nu onze aanvoerder weer terug is, de jongens het gevoel geven dat we, als ze er voor knokken, achter ze staan. Dat er nog steeds vertrouwen is en dat we trots zijn op onze club. Dat is wat er nodig is om over het dode punt heen te komen.