Beloning

Het was zaterdag weer als vanouds. Zoals vroeger ook vaak op Monnikenhuize. Tenminste de eerste helft dan. Eén en al gemopper en gekanker, cynische grapjes en ergernis op de tribune. Enigszins begrijpelijk was het wel. Het leek erop dat er geen lering getrokken was uit de les in Enschede.

Henk Fraser was duidelijk geweest. Zo kon het niet langer. Hij wilde strijd zien, een hoger baltempo, meer beleving. Hij zou er alles aan doen om dat er bij Vitesse in te krijgen. Ik moet zeggen dat ik wel geloof in die goede wil. Henk ziet ook wel dat er veel voetbal in de ploeg zit, maar dat het nog aan iets ontbreekt, iets wat bij hemzelf vroeger altijd -en soms wel eens teveel- aanwezig was: onvoorwaardelijke strijd.  Maar hoe krijg je dat erin? Het leek er tijdens de eerste helft op dat hij het lontje nog niet had gevonden.

Maar wat mij die saaie eerste helft wel opviel was de onvoorwaardelijke steun vanaf de Theo Bos-tribune. Het is niet moeilijk om supporters enthousiast te krijgen als de resultaten en het spel goed zijn. In Nederland kom je het, in tegenstelling tot Engeland, niet vaak tegen dat men achter de ploeg blijft staan als het minder gaat. Maar hoe bedroevend het gebeuren tijdens de eerste helft op het veld ook was, het enthousiasme onder de geel-zwarte meute leek er niet minder om. Vanaf de eerste

minuut werd er gejuicht, geapplaudisseerd en vooral gezongen, onafgebroken gezongen. Onder het ritmisch getrommel en gewapper van nieuwe vlaggen (vooral die met het wapen van Arnhem vind ik zeer geslaagd) bleven ze achter de ploeg staan. Sommigen gingen zo op in hun opzwepende gedrag dat ze zelf de wedstrijd maar nauwelijks konden volgen. Maar het gevolg was wel dat die saaie eerste helft nog enigszins draaglijk was. Want een stil Gelredome klinkt als de aula in een crematorium. En dat kan nooit bevorderlijk zijn voor stemming en zal negatief uitwerken op het gemoed van de spelers.

Misschien heeft Fraser het in de rust wel tegen de jongens gezegd: ‘Hoor je hoe die gasten op Zuid erin blijven geloven? Merk je dat ze niet opgeven? Ze blijven ervoor gaan! Stel ze niet teleur, ga voor hen en zorg dat ze met de borst vooruit het stadion kunnen verlaten!’
Ik weet niet of Henk dat gezegd heeft, maar feit is dat er na de rust meer passie te zien was. Met een gedreven Kashia voorop leek het elftal zich er eindelijk van bewust dat wedstrijden vaker gewonnen worden door hard te knokken dan door mooi te voetballen. Natuurlijk, als het met beide kan is het helemaal geweldig.

Die passie op het veld werd meteen beantwoord door de supporters. En gelukkig kregen de jongens van Zuid nu ook zowaar de rest soms mee. Heel af en toe leek het stadion even weer die glans op de tribune te krijgen die we al zolang missen. En gelukkig viel dan ook nog eens de winnende goal. Verdiend, maar je krijgt niet altijd wat je verdient. Nu gelukkig wel. Iedereen blij en tevreden.

Dat gevoel komt vooral die jongens (en meisjes natuurlijk) toe, die veelal op een positieve manier het team zijn blijven steunen. Eindelijk werden ze eens beloond voor die trouwe steun. Ik hoop dat dat nog heel vaak mag gebeuren.