Respect

Hypocriet. Zo noemde Johan Derksen afgelopen maandag tijdens het RTL-programma Voetbal International het gedrag van Robin van Persie. Hij doelde daarbij op het juichen van de oud-Arsenal speler na zijn doelpunt tegen zijn oude club. In plaats van uitbundig feest te vieren, liet de oud-Feijenoorder slechts een verontschuldigend gebaar zien. Zijn lach sprak echter boekdelen, natuurlijk was hij blij. Hij toonde met het gebaar vooral respect voor zijn oude club en met name voor haar supporters, die hem acht jaar lang op handen hebben gedragen. 

Ook Luc Castaignos moest het om dezelfde reden ontgelden. Ook hij was ingetogen na zijn doelpunt tegen Feijenoord, de club waar hij is opgegroeid en waar hij de kans heeft gekregen zijn talenten in het eerste elftal te laten zien. De club ook die voor altijd in zijn hart zit. Waar zijn jeugdvrienden uit Schiedam een seizoenskaart hebben. Waar jeugdtrainers, materiaalmensen, kantinebeheerders de kleine Luc vroeger een aai over zijn bol gaven of een schop onder zijn kont. Een klap in het gezicht van de mensen in Twente, noemt Derksen zijn gedrag.

Voetbal staat niet bepaald bekend om zijn fijnzinnigheid. Veel te vaak komt de sport negatief in het nieuws door het gedrag van relschoppers, gefrustreerde herrietrappers en ander gespuis. Het is over het algemeen maar een kleine groep, maar zoals altijd gezegd wordt: ze verpesten het voor de rest. Bestuurders, trainers, maar vooral de acteurs op het veld kunnen een wezenlijke bijdrage leveren aan een positievere kijk op de sport. Je bestrijdt elkaar op het veld, niet erbuiten is daarbij het credo. Emoties horen erbij op het voetbalveld en op de tribune, maar ook respect voor elkaar, de tegenstander en de scheidsrechter. Dat woordje respect moet daarbij het kernwoord zijn. Dat geldt trouwens ook voor de wijze waarop journalisten hun werk doen. 

En respect hadden van Persie en Castaignos op dat moment van juichen. Respect vooral voor die mensen die jaren hun trouwste supporters waren, die hen verzorgd en vertroeteld hebben, voor wie ze meer waren dan een voorbijgaande werknemer. Echte supporters, van beide kanten, weten dat op waarde te schatten.

Respect had ook het Ajax-publiek voor onze verloren zoon. Een gemeend en dankbaar applaus was er zaterdag in de Arena te horen voor een jaar bewezen diensten. Een jaar waarin Theo altijd met respect naar die club uit Amsterdam-Oost heeft gehandeld en wel degelijk een belangrijk aandeel heeft gehad in het landskampioenschap. Supporters waarderen dat en laten dat merken. Ze lieten daarmee ook blijken dat ze begrijpen wat clubliefde is en dat ze Theo’s keus daardoor kunnen respecteren. Een mooi gebaar.

Zeker zo mooi was het gebaar een paar dagen daarvoor. De amateurs van Staphorst hadden tijdens het bekertoernooi alles gegeven en bedankten het meegereisde publiek. Misschien was het de entourage, misschien het applaus van de Zuid-tribune, maar de amateurs kwamen hand-in-hand een slinger vormend naar de TheoBos toegelopen om het Vitessepubliek te bedanken of zich toe te laten juichen door de fans van de tegenpartij. Die handschoen werd opgepakt en Zuid scandeerde onder luid geklap de naam van de club uit de kop van Overijssel. Een prachtig, spontaan en respectvol slot van een saaie pot.

Respect is een woord waar meneer Derksen zelf blijkbaar wat moeite mee heeft. In ieder geval als het de voetballerij betreft. Een beetje respect tonen wil zeggen dat je rekening houdt met elkaar. Dat je je probeert te verplaatsen in de gevoelens en gedachten van een ander. Het wil niet zeggen dat je daardoor geen kritiek meer zou mogen leveren. Het één sluit het ander niet uit. Natuurlijk mag je kritiek hebben. En natuurlijk mag je daarbij wel eens iemand te kakken zetten, zoals Jethro Willems met zijn mislukte ingooi. Maar als grote jongens iemand systematisch respectloos behandelen, op een kinderachtige manier belachelijk maken en beledigen tot op het bot, zoals de heren tijdens hun programma met name met Manolev doen, gaan ze veel te ver. Ik hoop dat Stanislav wat steviger in zijn schoenen staat dan Tim Ribberink, want waar dit soort pestgedrag toe kan leiden hebben we deze week nog kunnen lezen. Dat was pas een klap in het gezicht voor de mensen daar in Twente… en ver daar buiten.