Hoe meer ik er over nadenk, des te bozer ik word. Eigenlijk
ben ik kwaad. Nog beter: woest!
In het begin was er gelatenheid. Zoiets van: typisch
Vitesse. De afgelopen tien jaar hebben we al veel van dit soort akkefietjes gehad.
Later was er de irritatie over hoe het zover heeft kunnen komen. Vervolgens de
ergernis over wie er schuld aan dit alles heeft. En nu dus de kwaadheid.
Kwaadheid over de oplossing.
We moeten naar Emmen. Voor een ‘thuis’wedstrijd. Wie kan er
op tijd in het Univé-stadion te zijn? Wie van ons is op tijd terug om zich
uitgeslapen om zeven uur weer bij zijn baas te melden? Wie van ons voelt zich
thuis daar op het veen? Hoezeer ik de mensen daar in Drenthe een topwedstrijd
ook gun, hij had er nooit gespeeld moeten worden. Het is een noodgreep, dat
begrijp ik, maar wat ben ik er woest over.
In het dagelijks leven werk ik met mensen. En één van de
eigenschappen die ons menselijk maakt is dat we fouten maken. Van fouten kun je
leren. Er is geen schaatser die zonder vallen het kunstje heeft geleerd. Hoewel
ikzelf ook in eerste instantie op zoek was naar de schuldige om daar mijn
frustratie op bot te vieren, ga ik nu maar uit van een principe dat ik op mijn
werk altijd hanteer en anderen voorleg: het
gaat niet om de fout, maar om hoe je het oplost.
Het is een principe waar je veel meer energie van krijgt dan
dat het je kost. Je gaat uit van het positieve. De ‘schuldige’ en de gedupeerde
gaan samen op zoek naar een oplossing waar beiden een goed gevoel over hebben.
Uiteindelijk is iedereen tevreden en heeft het ook nog eens een meerwaarde
gekregen: je hebt iets samen tot stand gebracht.
Zie hier nu onze verheven KNVB. De Koninklijke bond die het
voetbal tot grote hoogte moet verheffen. Die in het belang van clubs, voetballers
en supporters maatregelen moet nemen. Een organisatie die het maatschappelijk
belang van het spelletje ook altijd wil benadrukken. En de rol die de sport
speelt voor Jan en alleman.
Jan met de pet op de tribune is blijkbaar iemand anders. Die
telt blijkbaar minder mee. Die mag je rustig een thuiswedstrijd afnemen door
hem elders te laten spelen. En de club geef je dan de opdracht om zelf die
andere plek uit te zoeken. Da’s toch aardig? O ja, kun je niks vinden omdat
andere clubs of gemeentes niet meewerken, dan lig je er uit. Tja, zo zijn de
regels.
Een andere datum dan? Is tegen de regels. Wedstrijden
verschuiven? Is tegen de regels. Dan maar de wedstrijd omdraaien? Is ook al
tegen de regels. De bond die het belang van het voetbal moet bewaken is geen
bond die wil meedenken. Het is een clubje dat zichzelf blijkbaar heel
belangrijk vindt en zich daarbij makkelijk verschuilt achter regelgeving en
protocollen. Regels zijn regels is
het devies.
Natuurlijk moeten er regels zijn. Niemand
zit te wachten op anarchie. Maar bedenk wel dat het altijd de omstandigheden zijn
die maken hoe je ze moet toepassen. Jeroen Dijsselbloem, beoogt voorzitter van
de Eurogroep en straks dus de grote man op financiën binnen Europa, stelt zelfs
de heilige 3%-norm aan de orde, omdat de situatie zo uitzonderlijk is. Handel altijd in de geest van de wet, nooit
naar de letter. De geschiedenis heeft dit al vaker duidelijk gemaakt. Maar
ja, als je de afkorting KNVB anders invult, begrijp je dat deze wijsheid als
parels voor de zwijnen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten