Mickey Mouse

Ja hoor! Het is weer zover. Het Europese voetbal moet het weer zonder Nederlandse deelname stellen. Onze laatste vertegenwoordiger ging vorige week ten onder aan Roemeense passie en aanvalsdrift. En het zag er nog wel zo mooi uit. Een tegenstander die op papier tot de zwakkere behoorde, een nette overwinning in Amsterdam. Wat kon er nog mis gaan?

Het is symptomatisch voor het Nederlandse voetbal, eigenlijk al jaren. We tellen niet meer mee op het internationale speelveld. Maar incidenteel kunnen we bogen op een clubsuccesje en ook onze nationale trots heeft na het debacle van afgelopen zomer aardig in aanzien ingeboet. Het kon dus ook niet uitblijven dat na de wedstrijd in Boekarest het hele Nederlandse journaille zich weer vernietigend uitliet over de kwaliteit van het vaderlandse voetbal. En ja hoor, daar was ie weer: de Mickey Mouse competitie. Wat zal de geestelijke vader van dit begrip een spijt hebben dat hij hierop geen copyright heeft aangevraagd.

Net als ‘dan loop je weer achter de feiten aan’ of ‘dan krijg je een heel andere wedstrijd’ behoort de MMC tot één van de meest gebruikte clichés uit het Nederlandse voetbal. Dat voetballers en trainers dit soort uitdrukkingen gebruiken is nog tot daar aan toe, maar van mensen die hun brood verdienen met het woord mag je toch wel meer verwachten. Het getuigt van een hoog Boeketreeks-niveau.

Maar los van de uitdrukking zelf, is het nu zo erg dat we internationaal niet meer meetellen? Is de kwaliteit van zo’n bedenkelijk niveau? Lopen de stadions leeg?

Vreemd genoeg is dat laatste geenszins het geval. Er zitten nu jaarlijks tweemaal zoveel mensen op de tribune bij Eredivisiewedstrijden als pakweg twintig jaar geleden. En dat terwijl er toen zelfs nog een Europacup gewonnen werd en wel die met die grote oren. Blijkbaar zijn er voor de Nederlandse voetballiefhebber andere zaken belangrijk dan internationaal aanzien. Spanning en sensatie bijvoorbeeld.

Terwijl in Engeland, Duitsland, Spanje, Italië en zelfs België de competitie in principe al beslist is, lijkt die in Nederland met het jaar spannender te worden. Iedereen kan van iedereen winnen, verrassende uitslagen zijn meer regel dan uitzondering en de resultaten van de voormalige topclubs zijn net zo zeker als die van voormalige topbanken.

Natuurlijk is het zo dat er minder kwaliteit op de Nederlandse velden rondloopt. Zolang er competities zijn waar de portemonnee rijker gevuld lijkt, zijn de toptalenten hier niet te houden. En natuurlijk heeft dat zijn weerslag op het niveau van de wedstrijden. Maar is het daarom ook minder leuk? Ligt de amusementswaarde daardoor lager? Ik zou bijna zeggen integendeel.

Ik heb afgelopen weekend gesmuld van een heerlijke competitieronde. Hekkensluiter Willem II die met beperkte middelen gepassioneerd op zoek was naar de gelijkmaker en daarvoor, ondanks de nederlaag, door de supporters met applaus beloond werd. De spanning in Heerenveen, het gevecht in de Kuip en als hoogtepunt natuurlijk het doelpuntenfestijn in Almelo.

We mogen misschien wel Klein Duimpje van Europa geworden zijn, ik geniet van onze Mickey Mouse competitie. Maar ja, ik ben ook altijd al een Disney-fan geweest.