Ziek

Na een nederlaag kun je behoorlijk ziek zijn en je zorgen maken. En ziek was ik zondag na de wedstrijd wel een beetje. Trouwens, die week ervoor ook al. Het als na het ontwaken uit een mooie droom, de werkelijkheid is dan weer even hard en soms ook weinig aantrekkelijk.

Natuurlijk hadden we zondag een excuus. Als je twee toppers niet meedoen, kun je gerust zeggen dat je elftal bepaald niet op volle sterkte kon aantreden. Een aderlating is ook zo’n mooie uitdrukking. En hoewel hem zondag niet al te veel te verwijten viel, was Piet waarschijnlijk in zijn hoofd meer bezig met de kleur van het behang in de babykamer, dan met voetbal. En neem het hem eens kwalijk.

Nee, de nederlaag is eigenlijk heel begrijpelijk. We moeten er ook maar niet al te lang mee bezig zijn. We moeten misschien wel in alle nuchterheid constateren dat een kampioenschap en misschien zelfs ook wel het behalen van de voorronde van de Champions League, eigenlijk nog te vroeg komt. Het voetbal van dit seizoen was eerder effectief dan goed. Maar goed, er zijn nog drie rondes te spelen en de bal schijnt nog steeds rond te zijn.

Ziek hoeven we er dus niet van te zijn, maar ongerust mogen we ons wel een beetje maken. En eigenlijk niet over het eerste elftal. Want hoewel het waarschijnlijk is dat een aantal jongens het hogerop zullen gaan zoeken, met het geld dat dat zal opleveren zal ook wel weer wat aangeschaft kunnen worden.

Waar ik me wel wat zorgen over maak is de doorstroming. Hoeveel jongens uit de beloften hebben dit jaar hun opwachting gemaakt in het eerste? Hoeveel tijd hebben de talenten gekregen om even te proeven aan het echte werk. Hoelang moeten ze in de wachtkamer blijven? Jongens als Wimilio Vink en Brahim Darri, die toch als zeer talentvol worden gekwalificeerd, hebben dit seizoen maar weinig kunnen laten zien.

Misschien vindt de technische staf dat alles in het teken moet staan van het hier en nu, of misschien achten ze de aanwezige talenten niet van het kaliber waarbij speeltijd gerechtvaardigd is. Dat laatste zou je bijna denken als je kijkt naar de resultaten van de beloften het afgelopen jaar. Daar waar je gezien de investeringen in de technische en medische staf en in een nieuwe trainingsaccomodatie ook een toename van het jonge talent zou verwachten, blijft dat toch wel wat achter. Of is het schijn? Misschien wordt er achter de schermen intensiever gespeurd naar potentiële toppers dan wij vermoeden en laat het talent nog even op zich wachten, net als de lente dit jaar.

Als het dan net zo explosief ontluikt als de bloemetjes en de blaadjes, dan staat er ons toch nog een mooie tijd te wachten. En er gloort al wel hoop aan de horizon, gelet op de resultaten van sommige jongere teams. Onder 15, onder 17 en onder 19 draaien dit jaar al een heel aardig seizoen. En we mogen ervan uit gaan dat door die goede faciliteiten en perspectieven bij Vitesse, veel vaders en andere zaakwaarnemers van jonge talenten ook vaker Arnhem zullen verkiezen boven Amsterdam, Rotterdam of Eindhoven. Maar dan zal ook de doorstroming naar het eerste elftal wat beter zichtbaar moeten zijn. Want daar gaat het hen tenslotte om: de top bereiken.

Mocht het lukken om van Vitesse weer een kweekvijver van talent te maken, dan komen zulke momenten als afgelopen zondag nog maar weinig voor. We zijn dan niet meer zo vaak ziek. Nee, integendeel, we zijn dan gewoon beter.