Hè, hè. Hij is dicht. Het waren weer twee fantastische
dagen of drie dolle dwaze dagen, noem het hoe je wilt, maar langer duurde het
fenomeen transferwindow in werkelijkheid niet. En behalve een paar aankopen met
een exorbitant prijskaartje van clubs die blijkbaar boven de wet staan, was het
weinig spectaculair. Veel gehuur en verhuur. Ook in de voetbalwereld houdt men
blijkbaar de hand op de knip.
Ik moest vandaag ineens terugdenken aan de tijd dat ik
als klein ventje op het veldje achter mijn huis in het Broek een balletje
trapte. Toen ik daar opgroeide was er geen gebrek aan vriendjes die mee wilden
spelen. Kinderen waren er genoeg. Tja, niet iedereen had toen een eigen tv en
wat moesten je ouders dan als het donker werd.
's Middags na school liep je met een bal het tuinhek uit
en het duurde meestal niet lang of een aantal leeftijdgenoten kwam schijnbaar
uit het niets tevoorschijn. Er werd dan wat heen en weer getrapt, terwijl we
even de dag doornamen. Geleidelijk aan groeide het groepje en werd het tijd om
aan het echte werk te beginnen. Aan de beide uiteinden van het kaalgetrapte
gedeelte van het veldje werden met wat verdwaalde bakstenen de doelen
gemarkeerd en twee van ons belastten zich met het ‘poten’. Op een meter of vijf
afstand werd, om de beurt voet aansluitend aan voet, naar elkaar toegelopen en
wie als laatste een hele voet kon plaatsen mocht beginnen met kiezen. Of je
sprak af dat halve voeten ook waren toegestaan. Of teentjes.
Als dan uiteindelijk de partijen gekozen waren, kon de wedstrijd
beginnen. Er werd fanatiek gespeeld en het gebrek aan een scheidsrechter
leverde dan ook regelmatig verhitte discussies op.
Geen discussie was er als er nieuwe vriendjes langs het
veld kwamen staan en met een vragende blik of grote bek kenbaar maakten dat ze
graag wilden meedoen. Ze werden gelijkelijk verdeeld over de twee partijen en
wel zo dat de sterkte van de beide teams in balans bleef. Want iedereen wist
dat als één team veel sterker zou zijn ‘er dan geen reet meer aan was’.
Altijd kwam er een moment dat er geen nieuwe spelers meer
aan de teams werden toegevoegd. Of omdat er niemand meer kwam opdagen of omdat
anders het veldje te vol zou raken. En dan was er altijd wel iemand die het
eigenlijke beginsignaal van de wedstrijd gaf door te roepen: ‘We zijn allang
begonnen, maar nu beginnen we echt.’
Ja, nu beginnen we echt. De teams zijn compleet en veel
trainers kunnen nu pas echt beginnen. Peter Bosz weet dat hij tijd nodig heeft
om van een twintigtal goede voetballers een team te maken. Het zal nog wel een
aantal weken duren voor we de contouren van het nieuwe Vitesse kunnen zien. Tot
die tijd is het zoeken en uitproberen. Zaken waar je normaal gesproken in de
weken voorafgaande aan de competitie mee bezig bent. Maar goed, het is niet
anders, ik heb daar in een vorige column al over lopen zeuren. En het is bij de
andere clubs niet anders dan bij Vitesse.
Hoewel? De nieuwkomers waren al in een vrij vroeg stadium
klaar met het samenstellen van de selectie. Door het beperkte budget was er ook
weinig keus. Het heeft er wel toe geleid dat die clubs zich wel goed konden
voorbereiden op de competitie. En je ziet wat dat, in combinatie met passie en
motivatie, tot gevolg kan hebben.
Natuurlijk realiseren ze zich in Zwolle, Deventer en
Leeuwarden dat de euforie niet eeuwig kan aanhouden en dat er een moment komt
dat de motor minder soepel gaat lopen. Dat moment zal dan samenvallen met het
op stoom komen van de grote clubs die door hun late versterkingen wat meer tijd
nodig hadden om op niveau te komen.
Nu de transfermarkt gesloten is kunnen we dus pas echt
beginnen. Maar voor een aantal clubs is dat een tweetrapsraket. Nu begint de
eigenlijke voorbereiding en pas ergens in oktober zou je met een beetje goede
wil kunnen zeggen dat de competitie pas echt begonnen is.
Maar de technische staf is alweer aan het werk. Aan het werk voor de toekomst. Zij moet ook weer op zoek naar nieuw talent, naar buitenkansjes, naar aantrekkelijke versterkingen. Want voor je het weet is de volgende transferperiode alweer een feit en begint het circus opnieuw.
Maar de technische staf is alweer aan het werk. Aan het werk voor de toekomst. Zij moet ook weer op zoek naar nieuw talent, naar buitenkansjes, naar aantrekkelijke versterkingen. Want voor je het weet is de volgende transferperiode alweer een feit en begint het circus opnieuw.
Ze zijn dus allang weer begonnen, want straks begint het
echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten