Jeugd

De Vitesse Voetbal Academie is één van de belangrijkste onderdelen van Vitesse. Sinds 1990 leidt de club jong talent serieus op. Opleiden is een kwestie van lange adem. Dat doe je niet met het oog op resultaten op de korte termijn. Vitesse plukt regelmatig de vruchten van haar actieve jeugdbeleid. Hele mooie vruchten, die alle geduld, inspanningen en investeringen ruimschoots rechtvaardigen.

Bij Vitesse is men ervan overtuigd dat een club die geen aandacht besteedt aan de jeugdopleiding, op lange termijn niet kan overleven. Een dergelijke club is namelijk volledig aangewezen op spelers van buitenaf. Bij Vitesse zijn ze in staat te werken aan een eigen, speltechnische huisstijl. De binding met de omgeving is groter, omdat in het eerste elftal jongens uit de eigen regio spelen. Zo’n club kweekt cultuurdragers, spelers die vertrouwd zijn met de cultuur en het gedachtegoed van de club.

Elke supporter met een geel-zwart hart kan zich vinden in bovenstaande tekst. Iedereen ziet graag talenten uit de eigen opleiding en liefst nog uit de eigen regio, de eigen stad doorbreken in het eerste. We hebben er in het verleden nogal wat voortgebracht. Roy Makaay, Philip Cocu, Matthew Amoah, Stijn Schaars, Ruud Knol, Jhon van Beukering, Ricky van Wolfswinkel, Nicky Hofs, Alexander Büttner, Marco van Ginkel, Nicky Kuiper, Michael Jansen, Onur Kaja, Wiljan Pluim zijn oud-gedienden uit de jeugdopleiding die nog vers in het geheugen liggen. En in de huidige selectie hebben we nog Piet Veldhuizen, Eloy Room, Davey Prőpper en Theo Janssen. Waarvan de laatste twee de Arnhemse inbreng vertegenwoordigen. Allemaal jongens die een redelijk tot goed bestaan hebben kunnen opbouwen in het profvoetbal dankzij hun talenten en de opleiding die ze bij Vitesse hebben genoten.

Maar ook jongens die minder talent of geluk hebben gehad konden hun droom verwezenlijken, zij het niet altijd op het hoogste niveau: Genaro Snijders, Piotr Parzyszek, Mees Siers, Timo Plattel, Rihairo Meulens, Soufiane Laghmouchi, Kevin van Diermen, Jaime Bruinier en Just Berends om er maar een paar te noemen. Of wat dacht je van Jop van der Linden, wekelijks uitblinker en aanvoerder bij Go Ahead Eagles (terughalen die jongen, zou ik zeggen). Allen komen ze voort uit de bovenstaande filosofie.

Het mag dan ook opmerkelijk genoemd worden dat er binnen de huidige selectie geen spelers zijn die hard op de deur van het eerste kloppen. Of worden ze niet gehoord? De meest besproken jonge talenten zijn al een andere weg ingeslagen. Tighadouini staat nu onder contact bij NAC, Darri is verhuurd aan De Graafschap. Vink, Lieftink en van de Streek lijken geen echte kans te krijgen. Die eerste twee alinea’s zijn leuk geschreven, maar geen realiteit.

Het meest wrange van dit stuk is, dat die twee eerste alinea’s gekopieerd zijn van Vitesses eigen website. Het is de eigen filosofie. Op basis van deze filosofie is de prachtige accommodatie op Papendal aangelegd. Om talenten de kans te geven tot wasdom te komen. Toch?
Of gaat het allang niet meer om eigen talenten, talenten uit de stad, de regio? Gaat het zelfs niet meer om talenten uit Nederland? Is het echt enkel nog maar bedoeld om talenten van een ander onder de best mogelijke omstandigheden te laten groeien?

Laat duidelijk zijn: ik heb geen probleem met de Chelsea talenten. Ik geniet dit jaar, ook los van de resultaten, zoveel meer van het voetbal. De amusementswaarde is in tijden niet zo hoog geweest. Ook voor de objectieve toeschouwers. En daar knelt de schoen een beetje. Ik voel me steeds meer een voetbalgenietende toeschouwer in plaats van een supporter. Ik heb het al eens eerder geschreven: de club mist op dit moment een ziel. Een verbindende factor. De clubleiding staat te ver weg, de staf en spelers zijn passanten. De cultuurdragers van de club zijn niet meer de jongens die doorgestroomd zijn uit de eigen opleiding. Nee, enkel nog de trouwe supporters dragen de club mee in hun ziel, in hun hart. Maar hoe lang nog?