Aju

Theetijd. Zo noemde ik mijn allereerste column voor Vitesse Inside. Theetijd. Het was een soort welkomstode aan de verloren zoon. Theet kwam terug naar huus. Hij koos met inlevering van salaris voor zijn oude en enige voetballiefde. Wat waren we blij. Een begenadigd voetballer en een clubmens pur sang zou Vitesse weer de nodige glans en vooral identiteit geven. Het heeft geen twee jaar mogen duren. Helaas. Maar is het eigenlijk wel zo erg dat Theo stopt. Zijn de voordelen niet groter dan de nadelen?

Voor hem denk ik in ieder geval wel. Zoals hij zelf al aangeeft in de interviews bij de aankondiging van zijn afscheid, wil hij nog wel een tijdje meelopen. En dan vooral letterlijk. Als je voelt dat je lijf niet meer dat van een jonge god is en de mankementen zich opstapelen, dan lijkt het me logisch dat je stopt. Niemand vindt het een prettig idee om op je veertigste, vijftigste al achter een rollator te moeten lopen. Dat is misschien wel wat overdreven, maar ook Theo zal het prettig vinden om straks met zijn kleinzoon nog een balletje te kunnen trappen.  En daarvoor zijn soms ingrijpende beslissingen nodig.

En, eerlijk als Theo is, het voetballen zal hij missen, maar het trainen en alle poespas om het voetballen heen zeker niet. Da’s toch mooi meegenomen als je stopt.

Maar wat betekent het voor de club en in het bijzonder voor het eerste team? Is dit een aderlating of een bevrijding? Er zitten twee kanten aan. Je kunt stellen dat we een voetbaltechnisch gave routinier zullen gaan missen. Een jongen met een zuiver schot, een gouden pass, een goed gevoel voor het spelletje. Iemand die met zijn bonkige lijf een bal kan afschermen als geen ander, die een wedstrijd kan lezen, die de leiding neemt, de lijnen uitzet. Een voetballer die met zijn ervaring jonge voetballers kan sturen en daarmee het elftal tot grotere hoogtes kan opzwepen. En bovendien een jongen die als geen ander het geel-zwarte gevoel symboliseert.

Aan de andere kant is misschien juist die persoonlijkheid wel een sta-in-de-weg voor de ontwikkeling van jonge voetballers. Zijn onomstreden status binnen de club kan verlammend werken. Het zou zo kunnen zijn dat zolang Theo bepaalt hoe het gaat, talenten zich niet kunnen of durven ontwikkelen. Of dat hier ook zo is, durf ik niet te zeggen. Ik sta er te ver vanaf om dat te kunnen beoordelen. Maar je ziet het vaker dat er bij afwezigheid van vedettes verborgen talenten boven komen drijven bij de andere voetballers. Toeval of niet, na het wegvallen van Theo in de wedstrijd tegen Feijenoord ging het ineens hosannah met de prestaties.

Toch durf ik te stellen dat het stoppen van Theo een aderlating is voor het Nederlandse voetbal. Even los van zijn voetbalkwaliteiten zullen we vooral de mens Theo Janssen gaan missen. Een voetballer die bovenal zichzelf is gebleven. In het wereldje waar de voetballers vooral geleerd wordt om gewenste antwoorden te geven is hij een verademing. Voor journalisten was het (bijna) steeds een feest om hem te interviewen. Je wist dat je altijd met een niet alledaags stukje goede sier kon maken. Theo had altijd wel een gevatte opmerking, een recht-door-zee opvatting begeleid door die ondeugende twinkeling in zijn ogen. Hoezo mediatraining? Theo is authentiek, Theo is Theo.

Theo zal ongetwijfeld wel binnen de club actief blijven. Hij heeft nu voor vijf jaar getekend als scout en middenvelderstrainer bij de jeugd. Daar moet het zeker niet bij blijven, dat zou zonde zijn. Hij gaat misschien wel wat cursussen volgen om jeugdtrainer, assistent coach of uiteindelijk hoofdtrainer te worden. Ik zou dat geweldig vinden. Zolang het maar geen T-shirtontwerper is. Aju, Theet en bedankt.