Emile

Hand in hand, kameraden.

Op een slof en een ouwe voetbalschoen.

Voor Rood-Wit gezongen, vol man'lijke kracht.

Klink dan en daverje fier yn it rûn, dyn âlde eare, o Fryske grûn.

Geel en zwart zijn onze kleuren.

Het zijn bekende citaten uit clubliederen. Liederen die alleen te horen zijn in het eigen stadion, of in het uitvak bij andere clubs. Elke supportersschare heeft zo zijn eigen, vaak wat oubollige, hymnes uit een grijs verleden, die het koestert en die bij elke wedstrijd uit volle borst worden meegezongen.

En zo hoort het ook. Het zorgt voor verbondenheid. Het is een uiting van de eigen identiteit. Voor mij persoonlijk zijn Vitesse, Vitesse, de kleuren geel en zwart waar ik van hou en Als Vites’ aan de winst gaat bouwen de liederen uit het verleden die dat clubgevoel symboliseren. Veel meer dan Geel en zwart zijn onze kleuren, dat ik maar een lijzig, stroperig nummer vind, waarvan de tekst een hoog Sinterklaasgehalte heeft.

Die oude nummers zijn niet meer van deze tijd. Veel jonge supporters kennen ze niet eens. Maar zoals gezegd, Geel en zwart mist kracht en passie om echt lekker uit volle borst mee te kunnen zingen. Misschien dat Emile Hartkamp nog eens een poging wil wagen om een betere melodie te componeren. De tekst schrijven moet geen probleem zijn, daar wil ik zelfs wel bij helpen.

Over muziek en Emiel gesproken. Wat ging hij zondag de mist in tijdens de pauze. Samen met zoonlief wat gezellige meezingers ten gehore brengen. Kan geen kwaad zou je zo zeggen, dat houdt de sfeer erin. En in principe is dat ook zo. Een Arnhemse zanger/liedjesschrijver en bovendien nog stadionspeaker ook, die een leuke smartlap zingt, zal toch wel op waardering kunnen rekenen van het thuispubliek. Niets was minder waar, afgelopen zondag. Een hels fluitconcert klonk vanaf de Zuidtribune. Mensen gingen met de rug naar het veld staan en een enkeling toonde zelfs zijn ontblote achterwerk aan de zanger. Gelukkig voor Emile stond de supporter wat hoog op de tribune, want een aangenaam gezicht was dat niet.

Laat ik wel eerlijk zijn: ik had het zelf eerst niet in de gaten, ik was te druk met mijn mobieltje. Maar vriendje Bart uit Eindhoven, die met zijn PSV-seizoenkaart in zijn portemonnee en een Vitesse-Liverpool sjaal om (“heb ik toch nog wat rood en wit om de nek”) naast me zat op de Zuidtribune, viel het als eerste op: “Wat zingt die eikel nou?” Nu lijden ze in de Lichtstad wat meer aan de 020-allergie dan in Arnhem, maar binnen de kortste keren klonk het afkeurend gefluit vanaf de tribunes.

Je gelooft het niet, maar de zanger zong, ongetwijfeld met de beste bedoelingen ‘Jij gelooft in mij’ van André Hazes. Voor de onwetenden onder ons, dit is een lied dat altijd geassocieerd wordt met Ajax. Het zal ongetwijfeld en jammer genoeg eind april, begin mei weer klinken op het Leidse plein, wanneer de platte schaal aan het volk wordt getoond.

Er zijn van die nummers die niet voor de club geschreven zijn, maar door de supporters worden omarmd en gekoesterd. Meestal liedjes van zangers uit de eigen stad, die ook nog eens supporter zijn. Denk aan Lee Towers en ‘I will survive’ in Rotterdam en de Brabantse meezingers van Guus Meeuwis in Eindhoven. In Den Haag en Utrecht zal je deze nummers dan ook nooit horen in de stadions. Begrijpelijk toch?

Laten we er maar vanuit gaan dat Emile zich niet bewust is geweest van de emoties die het nummer bij de supporters zou oproepen. Daarvoor is zijn hert veel te geelswert. Maar misschien is het wel een seintje aan de liedjesschrijver om een nog grotere bijdrage te leveren aan de identiteit van de club en de stad. Een pakkend nummer dat iedereen in Nederland zal associëren met Arnhem en Vitesse. Een nummer dat galmend door het stadion klinkt en misschien wel de nummer één op de hitlijst wordt. En de zanger van dat lied mag wat mij betreft dan best zijn zoon zijn.