Pareltje

Ik heb een zwak voor hem. Ik geef het eerlijk toe. Ik weet dat ik daarmee de kans loop niet meer kritisch te zijn op zijn prestaties, maar het is niet anders. Misschien zie ik wel wat van mezelf in hem terug; dat zal het zijn. Hoewel het al een hele tijd terug is, dat ik serieus tegen een balletje aangetrapt heb en zeker niet op zijn niveau, ik weet nog wel hoe het voelt.

Het was eigenlijk al liefde op het eerste gezicht. Bij zijn aantreden vorig jaar maakte hij een vertederende indruk. Wat was die jongen trots en blij dat Vitesse hem wou hebben. Met een brede glimlach op zijn gezicht toonde hij familie en vrienden zijn nieuwe thuisbasis en het nieuwe trainingscomplex. Tijdens interviews kon hij zijn blijdschap maar moeilijk in bedwang houden. Maar met van Aanholt nog in de gelederen was hij echter volgens de meesten vooral ‘leuk voor de breedte’. Alle posities moeten dubbel worden bezet, dus ook die van linksback.

Ik kan niet ontkennen dat die gedachte ook bij mij post vatte. Ik had hem wel eens voorbij zien komen bij Eredivisie live of Studio Sport. Een enthousiast ventje, dat meedeinde met de euforie die er in Zwolle heerste na de promotie in 2012. Maar als naam even weinigzeggend als zijn teamgenoten. Een leuk onderdeel van een enthousiast team, dat was hij in mijn beleving. Meer niet.

Natuurlijk is het mijn geel-zwarte bril geweest die ervoor zorgde dat hij me niet extra opviel, maar gelukkig zijn er binnen Vitesse mensen die over die bril heen kunnen kijken en zo talent ontdekken dat een toegevoegde waarde zou kunnen zijn voor ons team. Die mensen worden er natuurlijk ook rijkelijk voor beloond om die talenten te zoeken en hopelijk hebben ze er ook een neusje voor. En zolang de financiële huishouding en de uitstraling van Vitesse nog niet op niveau zijn, moet je misschien ook wel een extra zintuig hebben om die pareltjes te vinden.

Het moge duidelijk zijn: ik vind Rochdi Achenteh een pareltje. Of misschien beter: de peper in de soep. Zonder deze specerij is die etenswaar maar een flauwe bedoening. Het geeft pit aan het geheel, waardoor de andere ingrediënten beter tot hun recht komen. En dat is precies wat er gebeurt.

Ik wil de goede serie wedstrijden niet ophangen aan zijn entree in het elftal, maar opvallend is het wel, dat sinds zijn aantrede het crescendo gaat met Vitesse. Sinds hij in de basis staat, vanaf de wedstrijd tegen Excelsior, is er geen wedstrijd meer verloren gegaan. De linkerflank lijkt een impuls te hebben gekregen, waardoor er veel dreiging ontstaat. Oliinyk wordt vaker aangespeeld, kan ruimte creëren, doordat Achenteh mee opkomt. Meestal gevolgd door een gevaarlijke voorzet van de laatste of een individuele actie van de Oekraïner. De vergelijking met Buttner dringt zich op. En net als de huidige Dynamo Moskou-speler heeft ook Achenteh zijn ‘momentjes’. Klungelige fouten zoals afgelopen zondag met zijn breedtepass die niet aankwam, maar opgepikt werd door een ADO-speler.  Die deed er vervolgens gelukkig weinig mee. Horen die momentjes bij het type speler of zijn dit nog uitingen van enthousiaste onbezonnenheid?

Feit is dat zijn gedrevenheid, zijn drang naar voren, zijn werklust, Vitesse op dit moment de extra spirit geeft die het team nodig heeft. Maar onderschat ook zijn voetbaltechnische kwaliteiten niet. Hij was tenslotte niet voor niets ooit één van PSV’s grootste talenten. Voetballers als hij kunnen met hun gepassioneerde instelling ook de tribunes in beweging krijgen. Op dooie momenten kunnen zij olie op het vuur gooien waardoor anderen weer kunnen vlammen. Als het publiek die momenten herkent, kan dat overslaan op het hele stadion. En wat dat betekent, kun je in Rotterdam-Zuid zien.

Achenteh speelt het spel zoals ik dat zelf vroeger ook speelde: met veel passie. En passie is wat we willen zien. Jongens die gaan voor de bal, voor de wedstrijd, voor hun maatjes, voor de club. Zij geven ons dat WIJ-gevoel. Daarvoor komen we naar het stadion. Ik weet het zeker: dit pareltje moeten we koesteren. We kunnen er nog veel plezier aan beleven.