Aanslagen

Daar zit je dan. Achter je laptop. Net begonnen aan een column. Over lichtpuntjes zou het gaan. Het lichtpuntje van de drie punten in Groningen. Het lichtpuntje van een eindelijk scorende spits. Het lichtpuntje van een steeds beter wordende financiële huishouding. En dan als afsluiter de hoop dat onze trainer nu het licht ook heeft gezien. Maar al bij de eerste melding van explosies in Brussel kon ik mijn aandacht niet meer bij zoiets triviaals als voetbal houden. Dat is en blijft alleen maar de belangrijkste bijzaak ter wereld.

Hoewel het min of meer te verwachten was dat er in België wat zou gaan gebeuren, is de woede er niet minder om. Net als iedereen ben ik ziedend en voel ik me in staat om die idioten eigenhandig de nek om te draaien. Wat beziel je om je medemens zoiets aan te doen? Wat voor een zieke geest moet je hebben? En dan ook nog zeggen dat je dat in naam van een god doet. Welke god is dat? Welke god keurt deze onmenselijke daden goed? Geen enkele, zelfs ‘hun’ Allah niet.

Geen column vandaag. Mijn hoofd stond er niet naar. Tot het moment dat ik op tv een interview zag met een jongen van duidelijk allochtone afkomst. Net als iedereen sprak hij zijn afschuw uit over de aanslagen. Hij vertelde dat hij bijna dagelijks de bewuste metro neemt waarop een aanslag is gepleegd. Op de vraag of hij die nog wel durft te nemen na vandaag, antwoordde hij dat hij zich daar nog niet mee bezig heeft gehouden. Maar hij maakt zich zorgen over iets anders.

‘Hoe kijkt men straks naar mij als ik met mijn rugzakje de metro instap? Stellen ze mij ook verantwoordelijk voor de daden van die idioten, alleen omdat ik van allochtone afkomst ben?’

Vragen waar je jezelf niet direct mee bezighoudt na zulke geweldadige aanslagen. Maar voor die jongen zijn ze natuurlijk heel reëel. Hij heeft natuurlijk al langer last gehad van achterdochtige blikken en terughoudende stadgenoten. De aanslagen zullen deze last alleen vergroten. Een gevolg van geweld waar je niet meteen aan denkt.

Maar wat moet een voetbalcolumnist nu met zo’n verhaal? In het Gelredome zijn de meeste stoeltjes gevuld met mensen die Vitesse een goed hart toe dragen. Jonge en oude supporters, mannen en vrouwen, arme en rijke en autochtone en allochtone Nederlanders. Jongens met een Marokkaanse, Turkse, Antilliaanse, Surinaamse en andere achtergrond, die net als wij een geel-zwarte das of pet dragen, die juichen bij een doelpunt en vloeken als het minder gaat. We moeten er wel voor zorgen dat we ze blijven zien zoals ze zijn: net als wij, Vitesse-supporters.

Ook de jongens in het veld met namen als El Akchaoui, Achenteh, Barazite, Affelay, Maher, El Ahmadi, Assaidi, Tanane, Labyad en ga zo maar door, zullen de gevolgen van de aanslagen wat nadrukkelijker merken dan zij die De Jong, van de Werff, Kuijt of Klaassen heten. Hun afkomst is dan vaak aanleiding om ze aan te spreken op, of zelfs min of meer medeverantwoordelijk te stellen voor, de daden van ziekelijke geesten.

Zowel bij de club als in heel Nederland is het verstandig dat we de rijen sluiten, dat we samen voor een maatschappij knokken waar verdraagzaamheid een groot goed is en waar samen de schouders eronder zetten uiteindelijk het beste resultaat oplevert.

Laten wij volgende week in Nijmegen het goede voorbeeld geven.