Concept

Een tijdje geleden circuleerde er een filmpje op internet over een hond die na een wandeling altijd een stok mee naar huis nam. Elke keer werd die keurig netjes in de keuken van zijn baasje gedeponeerd. Elke keer, op die laatste keer na, toen de stok te groot was voor de deuropening. Het laatste stukje van het filmpje laat de verwoede pogingen van het dier zien om die stok toch binnen te krijgen. Maar steeds opnieuw bleek de deur toch te smal te zijn. De hond bleef het proberen en uiteindelijk lukte het toch. Bij toeval, dat wel. Hij hield even zijn kop scheef en daardoor stak hij per ongeluk de punt van de stok de keuken in. De rest volgde toen vanzelf.

Ik moest afgelopen zondag aan dat filmpje denken, toen ik zag hoe Vitesse met de bekende speelwijze probeerde Roda op de knieën te krijgen. Veel balbezit, combinaties, balletje breed, balletje terug, verzorgd voetbal en wachten op de opening. Het speltype waar de eerste helft van het seizoen zoveel lof mee werd geoogst en dat ook redelijk succesvol was.
We weten allemaal wat er na de winterstop gebeurde. De machine haperde, het frivole verdween, er werden geen kansen meer gecreëerd en bovendien werden er punten gemorst. De onrust nam toe, zeker op de tribune. Iemand moest hier schuldig aan zijn, iemand zou het moeten ontgelden. Het zwarte schaap was gauw gevonden. Zoals zo vaak als het even minder gaat, is de trainer dan de gebeten hond. Soms is dat terecht, maar het is wel altijd een makkelijke zondebok.

Maar feit is wel dat Maas vasthoudt aan het beproefde concept. De spelopvatting die Peter Bosz met veel succes bij Vitesse heeft ingevoerd werd onder zijn leiding voortgezet. Op zich is daar niets op tegen. Als een speelwijze bij je spelers past en het is succesvol, dan is er geen reden om die strategie te veranderen.

Maar na de winterstop bleef het succes uit. Het kan natuurlijk gebeuren dat je een wedstrijd wat punten morst, maar als het er meer worden en de dominantie in je spel wegebt, dan moet er gekozen worden voor andere wegen. Als het niet linksom kan, dan maar rechtsom. Maar helaas, zo gaat dat blijkbaar niet. Blijven volharden met het bekende spelletje, net zolang tot het weer succesvol is. Zoals bij die hond met die stok.

En net als bij dat dier, kwam het succes op het veld zondag onverwacht. Geen opbouw van achteren met een kort balletje aan de voet zorgde voor de ommekeer, maar een opportunistische pass in de diepte. Aannemen, draaien, schieten, goal. Zo simpel kan voetbal ook zijn. Ook bij de tweede goal was het niet het mooie tikkie-takkie werk dat aan de basis lag, maar een voor Vitesse ongewone en goede voorzet vanaf de zijlijn en een echte spitsengoal, die ons weer even een goed gevoel bezorgden. Wat had ik dit soort kick-and-rush momenten ook graag willen zien in de wedstrijd tegen Willem II. Het liefst zie ik mooi voetbal, maar lukt het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.

Het filmpje op internet laat ons niet zien hoe het verder gaat met die hond. Waarschijnlijk zal hij bij de volgende te grote stok weer tegen hetzelfde probleem aanlopen, zonder zich de oplossing te herinneren. Ik hoop echter wel dat onze technische staf niet diezelfde fout zal maken.